فک می کنم بیماری پارانوئید داره همش فک می کنه بهش خیانت می کنم انقد ازش می ترسم که وقتی خونه نیست جرات نمی کنم به مامانم زنگ بزنم میگه الان زنگ میزنه میگه پشت خطی بودم با کی حرف می زنی
من در حال جدایی هستم به خاطر خیانت شوهرم ،اگر حتی یه بار ابراز پشیمونی میکرد امکان داشت به خاطر پسرم بگذرم اما هوسشو ترجیح داد به اینده پسرش ،الان من تا کی میتونم پسرمو خودم نگه دارم با این وضعیت گرونی شاید شاید یه روزی منم کم بیارمو بدم به باباش ینی پسر منم باید منو مقصر بدونه ؟؟؟ در صورتی که اونی که زندگیشو تباه کردباباش بود
من فکر میکنم وظیفه مادره که پیش بچه باشه چون به هرحال بچه بیشتر بهش نیاز داره اگه راهی نبود و طلاق گرفتن نصف هفته حق ملاقات بگیره نه اینکه بذاره بره دنبال زندگی خودش
من خیلی ساله دیگه به مامانم فکر نمی‌کنم که حتی مقصر بدونمش یکی دیگه تمام این سالها بوده که از صدتا مادر بهتر بوده برام فقط اسمش نامادریه وگرنه من عاشقشم
