- اگر همدیگر را نترسانیم به یک دیگر دروغ نخواهیم گفت، وقتی دروغ نگفتیم به هم اعتماد پیدا خواهیم کرد و وقتی به هم اعتماد پیدا کردیم یکدیگر را باور خواهیم کرد. در اینصورت دیگر نیازی به مبالغه کردن نخواهیم داشت بدین معنا که برای اثبات اینکه یک کلاغ دیده ایم از چهل کلاغ سخن نخواهیم گفت و از کاه کوه نخواهیم ساخت، هم چنین دیگر نیازی به قسم خوردن به خدا و پیغمبر و دوازده امام و چهارده معصوم و به ارواح خاک مردگان نخواهیم داشت.
- اگر از هم دیگر نترسیم خواهیم توانست با یکدیگر با صراحت صحبت کنیم، آنگاه مجبور نخواهیم شد حرفهایمان را در لفافه بپیچیم یعنی به در بگوییم که دیوار بشنود. در اینصورت شکاکیت از بین ما رخت برخواهد بست و نیاز به تفسیرِ اعمالِ یکدیگر نیز پیدا نخواهیم کرد، تفسیرهایی که اغلب به نتیجه گیریهای غلط می انجامد و باعث ناراحتی ما می گردد، و مهمتر اینکه گله‌گزاری و غیبت کردن نیز کاهش خواهد یافت.
- اگر با شنیدن انتقادی که از ما می شود کمی ملایم تر برخورد کنیم و با واکنش‌های تند و عصبیِ مان شخصِ منتقد را نترسانیم، هم شهامتِ بیانِ انتقاد را در او بالا می بریم وهم تحملِ شنیدنِ انتقاد را در خود.
