با چشمی پر از اشک می نویسم
دوسال پیش بود ۲۰ شهریور ۹۹ آمدم بیمارستان که آزمایش خون بودم که اگر شد من بهت پیوند بدم
خب
🥺
عزیزم🥺🥺🥺
گذاشتی بلایک
لایک
کار خون گیری که تمام شد رفتم توی محوطه بیمارستان پیش مامان و بابا کار هر روزشون بود حتی اگر تو را نمیدند بیان بیمارستان خاله از پیش اومد تا مامان بره بالا پیش گفتم مامان بهش بگو اجازه میده من بیام ببینمش ؟
لایک لطفا
آخه نمی گذاشت کسی بره ملاقاتش
مامان رفت بالا یه ۱۰ دقیقه بعد زنگ زد گفت میتونم برم ببینمش
بابا بهم گفت نری ببینیش گریه کنی ها گفتم باشه چشم
با خاله رفتم بالا هم وقت ملاقات نبود هم نمیدانستم توی اون بیمارستان بزرگ باید کجا برم
رفتیم تا رسیدیم به اتاقش دیدمش
عزیزم همه موهاش ریخته بود نه از مژه های بلندش خبری بود نه از ابرو های پرش ولی خودم را نباختم
چیشده،
با خنده بهش سلام کردم حالش را پرسیدم سر به سرش گذاشتم سخت بود با بغض خندیدن ولی از پسش بر آمدم
آخ چقدر دلم میخواست بغلش کنم حداقل دستش را تو دست بگیرم ولی نمی شد اون شیمی درمانی شده بود
براش خطر ناک بود
الهی بمیرم اون به من میگفت برو محیط بیمارستان خوب نیست مریض میشی بهش گفت خوب میشی زود میای خونه باورم بود خوب میشه باورم بود میاد خونه باورم بود دامادیش را میبینم من به خدا ایمان داشتم
خودش امید داشت که خوب میشه
از اتاقش که اومد بیرون به مامان و خاله گفتم گریه نکردم تحمل کردم اشکم در نیاد
این شد آخرین دیدار
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
