چند نامه عاشقانه از خدای مهربان!
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ.»
هنگامی که بندگانم از تو درباره من بپرسند، [بگو:] یقیناً من نزدیکم، دعای دعا کننده را زمانی که مرا بخواند اجابت می کنم؛ پس باید دعوتم را بپذیرند و به من ایمان آورند، تا [به حقّ و حقیقت] راه یابند [و به مقصد اعلی برسند].
سوره بقره: آیه 186.
«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَی أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَحْمَةِ اللّاهِ إِنَّ اللّاهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً أِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ»
بگو: «ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است .
سوره زمر , آیه 53
«وَإِذا جآءَكَ الَّذِينَ يُؤْمِنونَ بِآياتِنا فَقُل سَلامٌ عَلَيْكُمْ كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ» انعام (6): 54.
و هنگامی كه مؤمنان به آيات ما نزد تو آمدند بگو: سلام بر شما، پروردگارتان رحمت (بر بندگان) را بر خود لازم و مقرّر كرده است.
خداوندا، تو چنان مهربانی و آن قدر كريم و بزرگواری كه در خطابی به انسان با داشتن لغزشها و گناهان بسيارش فرموده ای:
«نَادَيتُمُونِی فَلَبَّيتُكُم، سَأَلتُمونِی فَأَعطَيتُكُم، بَارَزتُمُونِی فَأَمهَلتُكُم، تَرَكتُمُونِی فَرَعيتُكُم، عَصَيتُمُونِی فَسَتَرتُكُم، فَإِن رَجَعتُم إِلَیَّ قَبِلتُكُم، وَإِن أَدبَرتُم عَنِّی انتَظَرتُكُم.
أَنَا أَجوَدُ الأَجوَدِينَ وَأَكرَمُ الأَكرَمِينَ وَأَرحَمُ الرّاحِمِينَ».
مرا خوانديد به شما جواب دادم، از من خواستيد به شما عطا كردم، با من به مخالفت برخاستيد به شما مهلت دادم، مرا ترك كرديد شما را رعايت نمودم، مرا معصيت كرديد من نسبت به شما پرده پوشی نمودم،
اگر به سويم باز گرديد، شما را میپذيرم، و اگر به من پشت كرديد، به انتظار بازگشت شما میمانم.
من بخشنده ترين بخشندگان، و كريمترين كريمان، و مهربانترين مهربانانم.
كشف الاسرار: 3/ 374.
به حضرت داوود عليه السلام خطاب فرمود:
«زمينيان را بگو: چرا با من دوستی نمی كنيد كه سزاوار دوستی منم؟ من خدايی هستم كه با من بخل نيست، با داناييم جهل نيست، با صبرم ناتوانی نيست، در صفتم تغيير نيست، در گفته ام تبديل نيست، رحمتم فراگير است، از فضل و كرم برنگردم، در ازل بر خود رحمت نوشتم، عود محبّت سوختم، دل بندگانم به نور معرفت افروختم، من دوست آنم كه مرا دوست است، رفيق آنم كه مرا رفيق است، همنشين آنم كه در خلوتِ ذكر با من است، مونس آنم كه به ياد من انس دارد.
داوود، هركه مرا جويد، مرا يابد، و او كه مرا يابد سزاوار است كه مرا نبازد.
داوود، نعمت از ماست، شكر ديگری میكنند؛ دفع بلا از ماست، از ديگری میبينند؛ پناهگاهشان حضرت ماست، به ديگران پناه میبرند؛ میگريزند ولی عاقبت باز میگردند!!»
محجّة البيضاء: 8/ 58.
منبع: شرح دعای کمیل علامه حسین انصاریان.
جلوه هایی از رحمت و مهربانی واسعه الهی:
