سلام.
فقط لطفاً مسخره نکنید. توی شرایط نرمالی نیستم.
آیا شما دیدید کسی رو که سال‌های زیادی منزوی و از اجتماع دور باشه، بدون هدف و شوق و انگیزه، و نهایتاً دوباره بتونه به زندگی برگرده؟ دوباره بتونه خوشحال بشه، برای چیزی ذوق کنه و انرژی داشته باشه...
این آدم درمان دارویی و مشاوره هم گرفته اما هیچ‌کدوم نتونستن تأثیر عمیق داشته باشن.
و مشکلش وسواس شدید فکری، ترس و محافظه‌کاری شدید، و افسردگی مزمن و بی‌انگیزگی شدیده، و جدیداً اضطراب‌هاش به حدی زیاد شدن که تمام سیستم بدنش به هم ریخته و توان انجام کارای عادی روزمره خودش رو هم نداره.
فقط میخوام بدونم کسی رو دیدید یا شنیدید که خیلی از سالای عمر و جوانیش رو خونه و دور از جامعه بوده باشه ولی تونسته باشه به شرایط عادی و نرمال برگرده؟
واقعاً خسته شدم بس که تلاش کردم و تلقین کردم و نشد.
نمی‌دونم چرا خدا به بعضی آدما فرصت زنده بودن می‌ده که فقط عذاب بکشن.
وقتی می‌بینم مردم هدف دارن یا از چیزی ذوق میکنن و خوشحال میشن، با خودم می‌گم مگه هنوزم میشه ذوق کرد؟؟ اصلاً ذوق چه شکلیه؟ یادم نیست، واقعاً یادم نیست و این نفهمیدن خیلی حالم رو بد میکنه...
