درک میکنم خوشبختانه یا متاسفانه.
و در پاسخ به سوال تاپیکت : دلم میخواد دخترم منو با صبرِ عجیب و غریبم ، با اعتماد بنفسم ، با در اوج تیکه و پاره و خونین و مالی بودن بدست زندگی ، باز هم یک قدم به جلو برداشتن و نا امید نشدنم، با حس انساندوستی و نیکوکاریم با قابل اعتماد و وفادار بودن و وظیفه شناسیم ، با سخت بودن و براحتی مچاله نشدنم بیاد بیاره ،بیاد بیاره که در اوج بن بستهای زندگی اول دنبال چاره بودم و بعد سرفرصت گریه کردم. یادش بیاد که در اوج مشکلاتی که تا خرخره بود واسش جوک تعریف میکردم و اون بالاخره خنده اش میگرفت، تا هر وقت توی زندگی احساس کرد کم آورده با یادآوری مادرش باز هم یک قدم به جلو برداره. تا اگر کسی بهش اعتماد کرد هرگز خنجر به پشت اعتمادش نزنه، تا اگر مسئولیتی رو پذیرفت با تمام قوا انجامش بده . تا یادش نره که فردا هم یک روز دیگه است..و شاید تلخیه این داستان اینجاست که بعید میدونم بعد از مرگم کسی منو بیاد بیاره😇
خندع برلب میزنم تاکس نداندرازما ،ورنع این دنیا خندیدن نداشت
عزیزم ممنون بابت پاسخ عالی وبینظیرت عمرت باعزت وسایع ات برقرار
همینکع تووجودت این همع قدرت هس وباتموم مشکلات همیشع پرصلابت وبااقتدارپیشروی روزگاروسختیاش ایستادگی میکنی جای تقدیردارع اونم ازهمچون مادری ک برادخترش چیزاهایی روآموزش ویادگارمیذارع کع نایابن 🌺
