عقل و بی عقلی

سلام دوستان، از کتاب های خوب به نظرم اولینش شفای کودک درون هست. کتاب اثر مرکب، نیمه تاریک وجود، کتاب های کاترین پاندرا، دبی فورد، سخنرانی های دکتر هولاکویی، سایت گیس گلابتون (دکتر آناهیتا چشمه علایی)، وبلاگ تولدی دوباره و ... .

سلام عزیزم. ممنونم. برای تغییر باورها باید زیاد مطالعه کنی، به خونده هات فکر کنی، اون هارو بنویسی و وارد فرآیند از آن خود سازی بشی. باید مسیر شخصی خودت رو پیدا کنی. اون وقت صاحب سبک، اراده و تصمیم می شوی. الان همه دارن بدون فکر و کمک از عقلشون زندگی می کنند و هر تکه ی زندگی رو از روی یکی زندگی می کنند. به نوعی ملغمه ای از آدم ها متفاوت هستند، برای همین آدم ها بی ثبات و متزلزل زیاد شدند در این دوره زمونه. آدم ها به جای نشستن و فکر کردن و دنبال راه حل بودن، فقط دارند دنبال زندگی می دوند و وقتشون را برای معاشرت های بی فایده و بی هدف و درگیری های ناشی از اون هدر می دهند.

سلام عزیزم. من تخصصم که بابتش تحصیل کردم، توی حوزه دیگه ای هست. توی حوزه تخصصی ام کتاب زیاد دارم. اما برای نوشتن این مطالب هیچ تخصصی ندارم و اینهارو تجربی به دست آوردم. به نظرم علمی که تجربی به دست میاد باید در حد همین سایت ها و وبلاگ و اینها بمونه. کتاب را کسی باید بنویسه که تحصیلات مربوط به اون را داشته باشه، اگر نه نظر یک غیرمتخصص زیاد قابل اعتنا نیست در گستره علمی. مورد بعدی هم اینکه دوست ندارم اسمم در حوزه غیرتخصصی ام سر زبون ها بیفته و دوست دارم ناشناس باقی بمونم در این حوزه.

صبح که بیدار شدم یک استوری دیدم، در ارتباط با محرم و روزهایی که توش هستیم هم هست. دوست داشتم با شما هم، اون رو و احساسی که از خوندنش بهم دست داد را به اشتراک بگذارم:

ابتلا

سرنوشت آدمی است

نمی شود انسان باشی و بلا نبینی

ولی می توانی نگاهت را به بلا عوض کنی

زینب در عاشورا گفت چیزی جز زیبایی ندیدم...

هر روز همه مون توی قسمت پربازدیدها داستان دعواها، خیانت ها و مشکلات زیادی رو می بینیم. مشکلات هست، برای همه هم هست. مال بعضی هارو می بینیم و می دونیم، مال یک عده رو نه. پس همه ما درگیر هستیم به بلاهای مختلف. می تونیم مثل اکثریت آدم ها زبون به شکوه و ناله باز کنیم، فحش بدیم و نفرین کنیم و بی تابی کنیم و زندگی رو به کام خودمون و همسرمون و بچه ها و پدر و مادر و عزیزانمون تنگ کنیم. اما راه دیگه ای هم هست، تامل کنیم و سکوت. یا با دانایی و عاقلانه حلش کنیم، یا اگر غیر قابل حل هست، صبوری کنیم. بگیم خدایا درس پشت این اتفاق چی هست؟ می خوای به من چی یاد بدی؟

حضرت زینب (س) هم به جای دیدن قتل برادر و اقوام و اسیری و بردگی و ... ، از اون روز اطاعت خدا، صبوری، ایثار برادر، تسلیم در برابر خواست خدا و هدف متعالی شون رو دیدند. حق دارند بگویند جز زیبایی ندیدم. اما ما چی؟

دیروز توی پربازدیدها، داستان خانمی رو خوندم که تا از خونه بیرون میره، مادر همسرش میاد توی خونه اش و وسایلش را می گرده. همه قبول داریم خیلی شرایط بدی هست. اون هم مشغول دعوا با همسرش شده بود و می خواست تحت هیچ شرایطی کلید رو روی در نگذاره. حتی جایی از تاپیک هم دیدم که به جدایی فکر می کنه.

به جای برخورد با مسئله اصلی، با همسرش درگیر شده بود و زندگی اش داشت از هم می پاشید. زندگی ای که براش کلی وقت و هزینه و احساس صرف کرده بود. به نظرتون اگر یک وقت، خدای نکرده این زندگی از هم بپاشه، در ازدواج بعدی این خانم باز هم ممکن نیست مشکلات این چنینی و دخالت های اقوام همسر رخ بده؟ خوبه همه مون توی همین جامعه هستیم و می دونیم احتمال تکرار این قبیل مشکلات در زندگی بعدی هم نزدیک به 99 درصد هست با توجه به فرهنگ کشور ما.

با از هم پاشیدن این زندگی، کلی خانواده درگیر عواقبش می شوند. خیلی از جوون ها از تشکیل زندگی ناامید می شوند، چندین سال از عمر خودش صرف بهبود روحی اش و تشکیل دوباره یک زندگی می شود. ممکن هست زمان طلایی برای بچه دار شدن را برای همیشه از دست بدهد، از خدا و دین ناامید بشود.

تمام اینها از بی خردی و بی عقلی (همه مون داریم این قضیه را) و نگاه اشتباه به زندگی ناشی می شود.

به نظر من (شاید زیاد هم قابل اعتنا نباشد)، این خانم باید یاد بگیره تا این قضیه را مستقیم با مادر همسرش مطرح کند. یا یک بزرگتر این قضیه را با خانواده همسرش مطرح کند (البته می دونم در فرهنگ ما متاسفانه نه بزرگتر عاقلی برای مطرح کردن این قبیل مشکلات هست و نه بزرگتر عاقلی برای شنیدن و پذیرفتن این نقد به حق. حتی مطرح کردنش از سمت خانواده ها ممکنه این مشکل را به یک جنگ خونی بین دو خانواده تبدیل کند).

در فرض دوم، هیچ گوش شنوایی برای این مشکل نیست و این قضیه همچنان ادامه خواهد داشت، باز هم راه حل دعوا و لجاجت و اینها نیست، باید این دوستمون خودش رو به تغافل بزنه و انگار که چیزی متوجه نمیشه، اما در این بین تا مستقل شدن خودش صبر کنه و تلاش کنه. اون وقت بهتر میتونه تصمیم بگیره.

ما دو راه بیشتر نداریم، یا چیزی قابل حل هست، که حلش می کنیم با دانایی یا قابل حل نیست و صبوری می کنیم تا راه چاره ای پیدا بشه.