بوی عطر اذان همه فضای صحن و ایوان را پر کرده است. سینه هامملو از دعا، چشمها پر از اشک، لبها زمزمه رضا رضا دارند وگوشها صدای بلند نقاره خانه را می شنوند. با صدای «قد قامت الصلات »، همه صفها را مرتب می کنند. من هم چادرم را دور سرم می بندم و آماده می ایستم. کبوتران عاشق، بال و پر زنان ازهرگوشه ای با شتاب خودشان را به لانه هایشان می رسانند تا شب رابه آرامی سپری کنند و فردا با نشاط و سرحال برای طواف حرمش آماده باشند. کم کم سر و صدای آنها تمام و همه جا سکوت. گویی آنها نیز در صف نماز ایستاده اند و صدای مکبر.
الله اکبر.
سه رکعت نماز مغرب اقتداء می کنم به پیشنماز حاضر برای خشنودی خدا قربه الی الله ...
پرواز آغاز می شود. اما من بالهایم شکسته است. سینه خیز می روم ولی به راه یافتگان وصال دوست نمی رسم. بعد از سلام صدای بغ بغ بغوی کبوتران دو باره فضا را پر می کند. گویا در حال تسبیح اند.
روح از بدنم خارج و گرد حرمش به پرواز در می آید. از نفسم شکایت به پیشگاهش می برم. اشکها مجالم نمی دهند. مژگانم روی گنبد طلایی را جارو می زنند و بر خود می بالند. جسم در زیر پای خادمین حرمش لگد مال می شود و از آن لذت می برد. دوباره رایحه تسبیح و مناجات فضا را پر می کند. هرکس با جنباندن لبهایش درددلی می گوید و با تپش قلبش آرزویی دارد. دستها به طرف آسمان میثاق عشق می بندند.
قد قامت الصلاه، قد قامت الصلاه.
دو باره جمع و جور می شوم و اقتداء می کنم. همه جا سکوت. صدای «ایاک نعبدو و ایاک نستعین » از بلندگوی حرم به گوش می رسد.
خدا یا تو را می پرستم و از تو یاری می خواهم. تو خود می دانی اگر یاریم نکنی و راهم ندهی پناهگاهی ندارم. خدایا، عمری خطاکردم و معصیت تو را انجام داده ام. نگاه کن کوله پشتی ام را که از سنگینی بارگناه بندهایش زخمها بر شانه هایم کاشته که من قادر به حمل آن نیستم. خدا یا، من از نفسم به تو شکایت دارم.
و به تو پناه می آورم. قادرا، سنگینی را از پشتم، پرده را ازگوشم، زنگار را از قلبم، تاریکی را از افق چشمانم بردار وسینه ای مملو از عشق خودت عطایم کن.
