با گذشت زمان، نوروز توسعه یافته و گسترش یافته و تأثیرات اجتماعی، مذهبی و فرهنگی جدیدی را در خود جای داده است. اگرچه سنت ها و آداب و رسوم نوروز در کشورهای مختلف متفاوت است، اما ویژگی های وحدت بخش بسیاری وجود دارد. در بیشتر مناطق، قبل از جشنواره، مردم رقص های آیینی مانند پریدن از روی آتش و نهرها را اجرا می کنند. بسیاری از خانوارها نیز در چهارشنبه آخر سال آب خود را تکمیل می کنند.
یکی دیگر از رسوم رایج و رایج، تهیه سفره نوروزی است. اشیاء روی میز نماد خلوص، روشنایی، فراوانی، شادی و باروری برای سال نو هستند. در روز نوروز، مردم جشن می گیرند، اعضای خانواده و دوستان خود را ملاقات می کنند و هدایایی را مبادله می کنند. این تمرین‌ها راه خوبی برای معاشرت با عزیزان و تقویت پیوندهای ریشه‌دار دوستی است. نوروز همچنین مناسبتی برای فعالیت‌های فرهنگی سنتی است که شیوه‌های رایج را با آداب و رسوم محلی ترکیب می‌کند، مانند شعر، موسیقی، جشن‌های در فضای باز یا نمایش‌های خیابانی محلی.
نوروز با ریشه در آیین زرتشتی، بازتابی واضح از یکی از بسیاری از مضامین میراث مشترک جاده های ابریشم بوده است. این جشن در افغانستان، آذربایجان، هند، ایران، عراق، قرقیزستان، قزاقستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان و ازبکستان برگزار می شود. در نتیجه، نوروز یکی از مقدس‌ترین روزهای تقویم زرتشتی باستان است که قدمت آن حداقل به قرن ششم قبل از میلاد می‌رسد.
با توجه به اهمیت این آیین باستانی، نوروز در سال 2009 در فهرست میراث فرهنگی ناملموس بشریت یونسکو به ثبت رسید و همچنین در سال 2010 مجمع عمومی سازمان ملل متحد 21 مارس را روز جهانی نوروز اعلام کرد. به این ترتیب مجمع عمومی هر سال بیانیه ای ارائه می کند. خانم آدری آزولای، مدیرکل یونسکو، در پیام خود به مناسبت نوروز 2018 می‌گوید: «یونسکو با کمال میل به این وعده و این جشن‌ها می‌پیوندد. جشن‌های نوروزی بسته به منطقه‌ای از جهان که شانس حضور در آن را دارید، شکل‌های متفاوتی دارد، که نشان‌دهنده تنوع و خلاقیت فرهنگ‌های بشری است. در این راستا به ما یادآوری می کنند که میراث مشترک ما که حفظ و اشاعه آن رسالت یونسکو است، تنها مربوط به بناها، اشیاء و مناظر نیست، بلکه به آداب و رسوم، باورها، دانش و سنت ها نیز مربوط می شود، میراثی ناملموس که به همان اندازه گرانبها و گاه است. شکننده تر است، زیرا تنها به حافظه و انتقال متکی است.
