کاش می‌شد مرد...

عزیزم...

وای دقیقا میفهمم وقتی میگی بابت هرچی شکر کردم زود ازم گرفتش

واقعا چرا؟

فکر میکردم فقط خودم این اتفاق برام افتاده

دقیقا همین دو هفته پیش گفتم خدا رو شکر حالم بهتره و انرژی دارم، یهو از فرداش افتضاح شدم! آخه چرا؟ اشکال کار کجاست؟ یعنی شده حتی از دلم بگذره که "خدایا شکرت بابت..." بعد یهو در همون مورد اوضاع کن‌فیکون بشه!! فقط سؤالم اینه که چرا؟؟ هر موقع خندیدم اتفاقی افتاد که بعدش دو برابر اشک ریختم...

کاش فقط میومد می‌گفت اشکال کار کجاست؟

به خدا توی شرایطی نیستم بخوام از خودم تعریف کنم، از خودم بیزارم حتی، اما توی آدمای اطرافم کسی رو راستگوتر و درستکارتر از خودم ندیدم، پس چرا باید این‌طوری بشه زندگیم؟ اصن خدا هست یا داریم خودمون رو گول میزنیم؟!!

عزیز دلم...

نمیدونم چی بگم

خدا رو شکر که الآن آرومی

خیلی دعا کردم و می‌کنم، خیلی... خیلی التماسش کردم...

من فقط ازش خواستم دلم رو آروم کنه. گاهی فکر میکنم شاید از بس از اول کم‌توقع بودم زندگیم این شد. همیشه به کمترین‌ها قانع بودم و بابت همونا شاد بودم و خدا رو شکر میکردم... خدا هم فکر کنم دید زیادی اسکلم، همونا رو هم ازم گرفت! :)

دقیقا خیلی وقتا با گریه میگم "خدایا نمیگذرم ازت انقد از بچگی رنجم دادی"... بعد خودم پوزخند میزنم که حالا نگذری چی میشه؟ کسی قراره خدا رو مجازات کنه؟ کدوم نیرویی بالاتر ازش هست که گله پیشش ببری؟ و همین درد آدم رو صدچندان میکنه... چقدر ناتوانیم ما... جالبه من هیچ چیزی رو به زور ازش نخواستم (چون آدم خیلی محتاطی هم هستم و از دردسر میترسم) و همیشه گفتم خدایا اگه صلاحه این اتفاق بیفته و اگه نیست بی‌خیال... بعد اون اتفاق مورد نظر میفتاد اما پشتش هزااار جور مشکل و گره کور در اون مورد توی زندگیم درست میشد... انگار به زور خواسته بودم!

والا میگن چیزی رو به زور بخوای بعد ممکنه دچار مصیبت و عواقبش بشی، باورت میشه حتی کسی رو دوست داشتم و چون آدم عاطفی و در عین حال ترسویی بودم و از شکست میترسیدم، گفتم خدایا خودت نشونه بهم بده که اگه مناسبم نیست بتونم کنارش بذارم؟ از دوستای عادیم بود توی انجمن شعر اما کم‌کم علاقه ایجاد شد، آخه من اهل دوست‌پسر و این روابط نبودم... خلاصه از این علاقه ترسیدم، کلی نگران بودم و از عشق بی سرانجام حسااابی وحشت داشتم، اما هر بار خواستم همین دوستی عادی رو از ترس عواقبش کنار بذارم، علامتایی نشونم داد که کم‌کم یقین پیدا کردم که خدا خودش میخواد این آدم توی زندگی من باشه و این‌طور مقدره... اما چی شد؟ بعد از چهار سال تازه نشونه‌هایی بهم داد که بفهمم این آدم اصلا مناسبم نیست، که اونی نبوده که نشون داده... اونم چه زمانی؟ دقیقا اوایل دوران کرونا و قرنطینه که لااقل نمیشد سرم رو با باشگاه و کافه و بیرون رفتن با دوستا و مهمونی گرم کنم و کلهممم خونه بودیم! همیشه گفتم من از شکست میترسم، اگه این رابطه به صلاح نیست نمیخوامش اصن، من سخت فراموش میکنم و حافظه خیییلی قوی دارم، تمام اینا رو به خدا گفتم اما انگار دلش میخواست این شوک بزرگ و این ضربه کاری رو توی سرنوشتم بذاره (اونم در بدترین شرایط) تا بفهمم خواست من هیچ اهمیتی نداره، تا بفهمم رئیس کیه...

همیشه میگفتم "خدایا، من پاک زندگی می‌کنم، هرچند عاطفی هستم و به عشق و ارتباط نیاز دارم اما از نیاز فطریم میگذرم و درعوض تو هم کمک کن که عشقی پاک نصیبم بشه و اولین و آخرین آدم زندگیم یه نفر باشه! من تحمل اومدن و رفتن آدمای مختلف رو ندارم، نابود میشم..." و من به عهدم عمل کردم و مطمئن بودم اونم به عهدش عمل میکنه، پاک موندم، روی نفسم پا گذاشتم حتی در ارتباط با اون پسر، حتی با این‌که خیییلی سخت بود... اما چی شد؟ به عهدش عمل نکرد! میگن با خدا معامله کنی ضرر نمی‌کنی! باشه من ناشکر، من نفهم و بیشعور، اما ضرر کردم، خدا داره به حماقت من میخنده و عوضش به اونایی روزی میده که هر غلطی دلشون خواست کردن و الانم خوشن...

البته درد من فقط این نیست، این فقط یه مثالش بود، در توانم نیست باقیش رو بگم...

اما درکت میکنم و میتونم دردی که توی وجودته بفهمم ❤

چند سالته؟

❤😘

از دلگرفتگی گذشته، خیلی خسته‌ام.

از شما هم به دل نگرفتم، فقط این حرفا خستگیم رو بیشتر می‌کرد و اذیتم می‌کرد.

هیچ‌کس جای دیگری نیست عزیز دلم، و هیچ‌کس نمیتونه عمق درد و ناراحتی و خستگیش رو برای دیگری بیان کنه.

من 32 سالمه اما حقیقتا سال‌هاست که زندگی نکردم...

همه‌چی رو نمی‌شه توضیح داد، و اصلا چه فایده‌ای داره توضیح دادن؟

به قول اون دوستمون، منم هروقت شکرگزاری کردم اتفاقات بدتری برام افتاد! نمیدونم چرا!!

من هرگز نگفتم بزرگ‌ترین مشکلات رو دارم، ولی همین مشکلاتی که داشتم و دارم دیگه از حد توان من خارجه! واقعا دیگه نمیدونم باید چی‌کار کنم... آرزومه حالم خوب بشه، اما کلی تلاش می‌کنم حال خودم رو کمی بهتر می‌کنم بعد یهو بی هیچ دلیل بیرونی باز دچار ترس و اضطراب شدید و ضربان قلب و تهوع میشم... گناه من چیه؟ چرا شرایط تا این حد از اختیارم خارج شده؟! باور کن تا تجربه نکرده باشی نمیفهمی چی میگم و امیدوااارم هرگز نفهمی. از ته دل اینو میگم، این درد انقدررر عذاب‌آوره و انقدر در برابرش ناتوانی که آرزو می‌کنم هیچ‌کس گرفتارش نشه... 🌷

عزیزم...

میدونم چی میگی و نمیدونم چی بگم...

زندگی کردن من مردن تدریجی بود

آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردم (فرخی یزدی)

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت

عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت... (حافظ)

باورت میشه من حتی شعر می‌گفتم و دقیقا زمانی که با تشویق دیگران و دکترم تصمیمم بر این شد که جدی‌تر در این زمینه فعالیت کنم و شعرای بیشتر بگم و دفتر شعری از خودم چاپ کنم، طبع شعرم به‌کل خشکید!! منی که راحت شعر می‌گفتم و وزن و عروض رو بدون آموزش بلد بودم، یهو صفر شدم انگار!

انگار خدا همیشه میخواست بهم ثابت کنه که هیچ چیزی دست من نیست و بهتره هیچ برنامه‌ای برای بهبود شرایطم نریزم و تصمیمی نگیرم و منفعل باشم تا اوضاع از اینی که هست بدتر نشه! انقدررر موارد این‌چنینی داشتم و دارم که حقیقتا به انفعال کامل رسیدم، این روزا دیگه هیچ کاری نمیکنم و تبدیل یه موجود منفعل شدم که حالم از خودم و زندگیم به هم میخوره...

ولی اگه بازم چیزی پیدا کردم که کمک‌کننده باشه، به تو هم میگم، واقعا گناه داریم ماها که انقدر درد بکشیم...

عزیزکم... لطف داری 🌷

عزیز دلم ❤

خدا رو شکر خیلی بهترم

مدتیه کتاب میخونم

موقع PMS معمولا حال روحیم خیلی خیلی بد میشه و از کنترل خارج، فعلا علاجی براش پیدا نکردم... البته ویتامینای گروه ب (خصوصا ب6) تا حدی آشفتگیم رو در این دوران کم میکنه و تمرکزم رو بالاتر میبره. امیدوارم یه راه قطعی براش پیدا کنم. ❤