سی سال اختلاف سن زیاد نیست، مناسبه.
زن‌عموی خودم که می‌گم ارتباط خیلی خوبی با بچه‌هاش داره و خیلی خوب درکشون می‌کنه، تازه ۳۵سالگی ازدواج کرد!
یکی از عمه‌هام هم که بهترین و مؤدب‌ترین بچه‌ها رو داره، باز ۳۶سالکی عروس شد...
من خودم دوست داشتم زودتر ازدواج کنم اما خب نشد، هنوزم نشده... خب نمیشه به‌خاطر ترس از تنهایی و تجرد به هرکسی بله گفت که! باید طرف حرفت رو بفهمه و حالت کنارش خوب باشه تا حس کنی ارزش داره باقی زندگیت رو کنار اون سر کنی...
روده‌درازی کردم، خوشحالم که مادر شاد و سرزنده‌ای هستید و خوش به حال پسرتون! 🤩 با وجود دلمردگی این‌روزام، حس خوبی از پیامتون گرفتم.
آره اینجا با اینکه همه ناشناسن ولی بازم فخر میفروشن
منم برام پیش اومده
دقیقا
من باردار بودم تو یه گروه بارداری بودیم چهار سال پیش یه دختر بود متولد ۸۱
کلی فخر میفروخت که من تو سن کم دارم بچه دار میشم
اون گروه هنوز هست اونم بچه ی دومش و هم دنیا آورد ولی هیچی ازش نمونده تو ۱۹ سالگی
خودش میگه چاق و زشت شدم صورتم پر از لک و چروک شکمم افتاده
وقت ندارم یه شونه به موهام بزنم
دائما بچه هام و میزنم به همه پرخاش میکنم
سردی جنسی دارم و ...
دوستام برای خودشون راحتن درس میخونن آهنگ گوش میدن عاشق میشن
اونا رو میبینم با کتونی و یه لباس اور سایز و راحت میگردن مسئولیتی ندارن میخوام دق کنم
نه لذت دبیرستان رفتن و کشیده نه نوجونی کرده نه لذت دانشگاه رفتن و وقت گذروندن بی قید با دوستاش
لذت تلاش کردن و مفید بودن
عاشقی های یواشکی راه رفتن زیر بارون با یار
هیچی و هیچی
این مادر خسته ی ۱۹ ساله چه نفعی برای اون دو تا طفل معصوم داره ؟
واقعا اگه دلشکستن تاوان نداشت....ازاون دنیام ترسی نداشتم....جواب خیلی ازکامنتای بی منطق رومیدادم ویابی ادبی هاویاپزارو......دلم خنک میشد...حیف که نمیشه .....خخ
حرف دل منو زدی
حتی وقتی کسی برخورد زشتی داره باز دلم راضی نمیشه منم متقابلاً همون کارو کنم، سنم که کمتر بود می‌تونستم‌ها، الآن نه، از عقوبتش می‌ترسم... از عذاب‌وجدان بعدش و این که از خودم بدم بیاد می‌ترسم.
می‌دونم ایراد از خودمه
از بی‌انگیزگی، از حس پوچی، از تمایل نداشتن به زندگی...
از این افسردگی که یه روز خِرَم رو گرفت و دیگه ول نکرد
اما فقط خواستم بگم اینجا رو ترسناک نکنیم لااقل برای اونایی که می‌خوان حرف بزنن یا کمک بگیرن 🙏🏻
از من که گذشت، من خیلی وقته زندگی نمی‌کنم و فقط دارم نفس می‌کشم، خصوصاً با وجود کرونا که اوضاع رو برام از بد هم بدتر کرد...
اینجا وقتی بقیه از عروسی و مهمونی می‌نویسن، می‌گم وا مگه زندگی به مسیر سابق برگشته؟ کاش ننویسیم تا احساس بدبختی بقیه رو بیشتر نکنیم...
البته بازم می‌دونم به حرف من نیست، خب هرکی کار خودش رو می‌کنه، نمی‌دونم چرا نوشتم، شایدم نباید می‌نوشتم...
این روزا حالم از همیشه بدتره و از همیشه ناتوان‌تر و ناامیدتر
کاش خدا دلش به حالم می‌سوخت اما انگار کلاً یادش رفته
