خانومای عزیز سلام
من مادر یک دختر دو سال و نیمه هستم که با توجه به شرایط شغلی همسرم معمولا صبح تا شب با دخترم تنهام خونوادم هم ساکن شهر دیگه ای هستند بنابراین رفت و آمد زیادی ندارم و به خاطر شرایط کرونا بیرون رفتن و پارک و .....هم خیلی کم میریم شاید دو سه ماه یک بار اما تمام تلاشم رو میکنم که تو خونه برای دخترم محیط شادی رو فراهم کنم و بازی های دلخواهش رو انجام بدم . ولی گه گاهی هم هست که به خاطر کارای خونه یا بعضی وقتها واقعا بی حوصله میشم و خسته مجبورم دخترم رو به دیدن کارتون دعوت کنم اونم خیلی استقبال میکنه اما من عذاب وجدان دارم وقتی می‌خوابه یا بعضی وقتا میبینم کسل شده با خودم میگم شاید اونجوری که باید براش وقت نمی‌زارم یا باهاش بازی نمی‌کنم اما خدا شاهد تمام تلاشم رو میکنم به هر حال منم آدمم گاهی بی حوصله میشم و شرایط بازی کردن رو ندارم
میخوام ببینم شما مادرهای گل هم اینجوری هستید یا من واقعا دارم کم میزارم این استرس که شاید بچه ی من بیشتر باید بازی کنه و همبازی نداره داره اذیتم میکنه
