بعضی وقتا هست آدم از یه وضعیتی راضی نیست. انقدر اون وضعیت اذیتش میکنه که همه فکر و ذهنش درگیر اون وضعیت میشه. نمیتونه درست فکر کنه؛ یا حتی درست لذت ببره. انگار همه چیز تحت الشعاع اون قضیه و اون فکر قرار میگیره. گاهی آدم احساس میکنه داره توی یه احساسی غرق میشه. گاهی احساس میکنه که چی؟ سعی کنم هم فایده ای نداره . انگار مار نا امیدی دور بدنش پیچیده و داره خوردش میکنه. داره نفسشو میگیره. اتفاقن همین موقعاست که آدما از همیشه بیشتر به امید نیاز دارن....
بیشتر به خوشی احتیاج دارن
دیگه برای این آدما، خوشی کردن تفریح نیست. یه ریسمونیه که باید بهش چنگ بزنن تا سرشون نره زیر منجلاب غم و غصه و ناراحتی.
یه ترجیح نیست
یه الزامه...
اینکه چقدر بتونی توی این مواقع خودتو نبازی و بالا بکشی مهمه .وگرنه وقتی همه چیز بر وفق مرادته، خوب بودنت هنری نیست. آدما توی سختیهان که تربیت میشن. رشد میکنن. اگه کسی قرار نیست برای تو باشه، هیچ جوری نمیتونی نگهش داری. برای بودنش هر کاری میکنی. میشی چیزی که اون میخواد. آخر سر هم نمیتونی نگهش داری.
و تو میمونی و یه شخصیت تو خالی و پوچ که دیگه حتی خودت هم خودتو نمیشناسی....
اگر هم قراره برای تو باشه برای تو میشه...
وظیفه تو فقط اینه که کار درستو انجام بدی....
همینه فقط
بقیه ش دست من و تو نیست ...
تو کم نذار توی کارات
بقیه شو بسپار به تقدیر....
به زمان....به خدا...
یادت نره. مهمترین فرد توی این دنیا کیه؟
خودتی!
نذار فردا روزی، شرمنده خودت باشی و خودت، از خودت شکایتی به دل داشته باشه...
شکایت تحقیر شدن و کوچک شدن....
