به شوهرمو خونه زندگیم وابسته ام هیچ جا نمیتونم برم...همش حس میکنم شوهرم خانوادشو به من ترجیح میده اونارو بیشتر دوس داره نمیخوام بگم به منم محبت نمیکنه میکنه محبت کلامی به هیچ کس نمیکنه اما واسه من خیلی حرفای قشنگ میزنه...بهش نمیتونم حرفی بزنم اصلا وقتی از کسی ناراحت میشم نمیتونم بهش بگم چون اعصابش نمیکشه...اما کافیه مادرش ناراحت باشه هی پیش من میگه مامان ناراحته و فلان خوب منم دلم دارم دلم میخواد برای شوهرم ازهمه مهم ترباشم اما شوهرم اینو نمیفهنا چندباریم گفتم بهش همیشه میگه من تورو ازخودم میدونم و با این حرفا فقط یکم خرم میکنه...انگار مخم دیگه نمیکشه فقط دارم زندگی میکنم بخاطر اطرافیانم هیچ ذقو شوقی ندارم با خانواده شوهرم نمیتونم جایی برم وقتی بخوام بااونا جایی برم عزا میگیرم میدونید چرا چون شوهرم تو جمع خانوادگیش حواسش کلا پرت همس منم دلم میخواد تو شلوغی هم با یه حرفی یا اشاره ایی بهم بگه که حواسش به من هست گاهی اوقات این کارو میکنه منم کلی بهم خوش میگذره...ازطرفی نمیخوام اینجوری وابستش باشم از طرفیم واقعا دست خودم نیست بچها توروخدا یه راهکاربهم بگید...ببخشیدنفهمیدم چطورنوشتم اخه باچشمای اشکیم نوشتم...
خب چرا بهش نمیگی اینارو؟؟
شوهر من بخواد خانوادش رو ببینه با من قهر میکنه
بنظرم شما خودت مشکل درونی داری
شوهرت عادیه
سعی کن یکم از نظر روحی مستقل بشی و همه چیز رو وابسته به همسرت نکنی
واقع بین باش ، برای هیچ کس ، از مادر مهمتر وجود نداره
تازه ازدواج کردیگلم؟
منم همینطوریم. برای همینم کمتر میرم تو جمعشون
عزیزم اینجوری پیش بری کم کم شوهرت حس میکنه چقد سیریش هستی و چقدر ضعیف و بی اعتماد به نفسی و خیلی زود دلشو میزنی میره سراغ زانایی که قدرت و اقتدار دارن.پس تا دیر نشده به خودت بیا
بعضی وقتا گفتم بهش اما انگار متوجه حرفام نمیشه یا شایدم من بهش اشتباه میگم باورت میشم خیلی عاجزم تو صحبت کردن باهاش وقتی میام حرف بزنم گریم میگیره ازطرفیم نمیتونم مستقیم بهش بگم چرا به مادرت بیشتر اهمیت میدی چون مادرش تنهاست و شوهر نداره یه دلیلشم اینه که دل شکستش مادرش من خودم خوب میدونم اینو خودمم خیلی به مادرش احترام میذارم اما دلم میخواد اولویت همسرم باشم اما نمیشه میدونم
ناراحت نشیااااا چطور میتونی وابسته شوهری باشی ک بهت خیانت میکنه😐نوبره والا.....
عزیزم حق داری کاملا. اما چاره ای نداری. اون نمیفهمه و تو هم نمیتونی حالیش کنی. خودش باید بفهمه اینا رو . خیلی ها نمیفهمن. یکیش همسر سابق من. زبونشون هم ی چیزی بود که یک کلمه نمیفهمیدم. بعد میگفتن تو باید یاد بگیری. چاره ای نداری جز اینکه حساسیتت رو کم کنی. فکر کن طبیعیه.
به هر حال راحت نیستی. حتما یک حس درونی و نا خود آکاه داری دیگه. با خودت مهربون باش. من پدرم دراومد آخرشم جدا شدیم. بی خیالشون شو. بزرگش نکن.
بی احترامی نکن. شوهرت این مهارت رو نداره دیگه. اتفاقا ی پزشکی میگفت مسئول این رابطه خوب برقرار کردن همسر ها هستند. رو خودت کار کن.
اره خودمم حس میکنم که مشکل ازمن هست اما شوهرمم خیلی نقش داره تو بهبودیه من...میگم بهم کمک کنه تا خوب شم یکی دوبار بهش توضیح دادم گفتم من وسواس فکری دارم تو خیلی نقش داری تو اینکه من خوب بشم اما انگار فقط تو اون لحظس بعد فراموش میکنه
ب نظرم مامانش مطرح نکن هر چی دوس داری راجع ب خودت اونو مطرح کن عزیزم شوهرته باید بتونی باهاش راحت باشی چند بار جلو اینه چیزایی ک میخای بهش بگو ک گریت نگیره گریه نداره ک عزیزم این خواسته شماس و باید راحت بگی
علاقه شوهرش عادیه. اما رفتار شوهرش درست و هوشمندانه نیست.اون باید جوری رفتار کنه تا خانومش حس کنه اولویت اول هست. کار خوب براشون بکنه. اما حرفی و کلامی زیاد لزومی نداره جلوی خانومش انجام بده عزیزم.اما خب این خانوم باید قوی باشه چون نمیتونه چیزی رو عوض کنه
چطوری اخه اصلا بلد نیستم حال دلمو خودم خوب کنم همه چیمو وابسته شوهرم کردم حتی حال دلمو وقتی اون باشه و باهام مهربون باشه و بهم توجه کنه من بهترین حالو دارم اما وقتی نباشه و اونجوری که من میخوام میشم یه روانی که فقط خودشو داغون میکنه انقدر تو این ۴ساله خودخوری کردم که اخر من سرطانی چیزی میگیرم میدونم
