شما بگيد حق با كيه

ولي از بچگي هيچوقت خانوادم از من حمايت نكردن هركسي هرچي ميكفت خودم بايد جواب ميدادم منم ديگه به اين سن رسيدم خسته شدم روحم مرده بسكي خودم همه كاراي خودمو كردم

قضيه از اونجايي شروع شد ك من از روي سادگي و خريت و اينكه خانواده رو محرم دونستم گفتم اره من يكم پس انداز داشتم امروز رفتم به صد دلاري خريدم

زنداييمم گفت ياد بگيرين

دختر داييم گفت اين چس خوره كه اين كارارو ميكنه

من پدر ندارم 

منم جوابشو دادم چون من مجبورم به فكر خودم باشم مثل تو بابام نداده دست شوهرم خودمم خيالم راحت باشه با يه مرد همسن بابامم ازدواج كنم يه هزاري تو زندگيم در نيورده باشم ادعامم شه

منم اگه ميخواستم با يه بيريخت ١٢ سال بزرگتر باشم ميتونستم سرتا پامم واسم طلا ميگرفتن

خلاصه حسابي جوابشو دادم بعدم از خونه داييم گذاشتم اومدم و الان ٦ ماهه باهاشون قطع رابطم

مشكل من و چيزي كه قلبمو شكست و باعث ميشه هرروز تو خونه ما دعوا باشه اينه كه مادري ك من اين همه ازش حمايت كردم ك هركار دوس داره بكنه چرا مثل ديوار نگاه كرد؟چرا هنوز باشون ميگه و ميخنده؟بهش ميگم وقتي تو اينقدر باشون صميمي همه ميگن مشكل از ابن دختره بوده وگرنه مامانش پشتش بود

ميگه چيكار كنم نميتونم بخاطر تو خانوادمو ول كنم كه

الان عين ٦ ماه من ميگم بايد دختر داداشتو مجبور كني بياد بگه غلط كردم اون حرفو زدم مامانمم ميگه تو جوابشو دادي ديگه ناراحتيت واسه چيه

ولي نميفهمه و دركشو نداره من واسه اين ناراحتم ك هيچي پشت ندارم واسه اين بي حامي بودم قلبم شكسته خوبم نميشه

ميگم اگه من بودم ميگفتم ادمي ك به دختر من بي احترامي كرده به خود من بي احترامي كرده هرموقع اومد معذرت خواست منم باش ميرمو ميام

تولد دختر داييم شد اول از همه رفته كمك

كلا از بچگي هم يادمه همش گريه ميكردم ك تو فلاني رو از من بيشتر دوس داري

چرا يه بار پشت دختر خودش نبوده؟

اين قضيه شده دعواي هرروز ما

توي دعوا هم قطعا حرف هاي خوبي بهم نميزنيم

الان واقعا حسم اينه مامانم بميره برام مهم نيس اصلا

بهش ميگم چرا من بچه بودم هي ميگفتي تو باعث بدبختي مني؟ميگه توي دعوا ك حلوا قسمت نميكردن 

منم الان هرچي دلم بخواد بهش ميگم به هر حال توي دعوا ك حلوا قسمت نميكنن

تويي ك به دختر ٦ ٧ ساله ي خودت اينو ميگي حقته وقتي دخترت ٢٣ ساله شد اونم هرچي دلش خواست و دلشو اروم كرد بهت بگه

الانم دعوامون شد هرچب از دهنم درومد گفتم بعدم گفتم اگه رفتي خونه بابات كه همه داداش هات هستن قيد منو تا اخر سال ميزني

بعدش ول كرد از خونه رفت بيرون

اصلا بهش حق نميدم ناراحت باشه

چون بدجور احساس بي پناهي بهم داده دلم ميخواد هرروز اذيتش كنم ك بفهمه چقدر جيگرم اتيش گرفته

بعد ٦ ماه وقتي هنوز يك نفرم تو اون فاميل نيمده معذرت خواهي كنه و نيمده دنبالم چرا من بايد برم؟چرا مامانم بره؟پس كي قراره يه نفر تو زندگي از من حمايت كنه

هم سن و سالاي من تازه توي اين دوست دارن مستقل شن ولي من خسته شدم روحم مرده من فقط دلم ميخواد يه بار يه جايي يه نفر ازم حمايت كنه واسه يكي مهم باشم يكي پشتم باشه

تورو خدا بام حرف بزنيد جيگرم روز عيدي اتيش گرفته

الانم مامانم ول كرده رفت تو خيابون چون اونم حالش بد بود ولي حقشه

هرچي سرش بياد حقشه

من حمايتي بهش دادم ك لياقتشو نداشت

خانوادگي فكر ميكنن همين ك بهت پول بدن كافيه برات

چرا من بايد اينقدر بي پناه باشم؟چرا بعضي ادما از بچگي بدبختن؟

موقع امتحان رانندگيم مامانمم به داييم گفت يكم با دختر خودت اينم ببر بشينه

رفتيم با داييم شايد ١ ساعت دختر داييم پشت ماشين بود ٥ دقيقه من

حس صدقه داشتم

حس بي پناهي

حس اصافه بودن

حس اينكه حتي هيشكي نيست بهم رانندگي ياد بده

واسه همين بعد از گرفتن گواهينامه هيچوقت پشت ماشين ننشستم

چون متنفرم از هرچي ك منو ياد اين ميندازه ك چقدر تنهام

من هرچي دختر ديدم ك خونه باباشون ناز كش داشتن خونه شوهرم همه هواشونو داشتن

ولي يكي مثل من ك هيشكيو نداره چه بسا اونجا هم بي كس و كار تر شه

زندگي خيلي ناعادلانس