سلام دوستان. چند وقتی هست که شبا حالم خیلی بد میشه. سردرد و گوش درد دارم و دلم میخواد برم توی یک اتاق تاریک. آستانه ی تحملم به شدت پایین اومده و خیلی عصبیم.
دوست دارم برم بیرون. خرید. مهمونی
یک سال به تموم کسانی که مراعات نمی کردند بد و بیراه گفتم اما خودم دیگه صبرم تموم شده. بیشتر از این دلگیرم که خیلی ها زندگی عادیشون رو ادامه دادند و کوچک ترین تغییری تو زندگیشون ایجاد نشد اما ما مثل بچه مدرسه ای های ترسو نشستیم پای حرفای حریرچی و نمکی و...
خسته م... خیلی داغونم... دیگه نمی کشم.
نمیدونم چم شده یکی حرف میزنه دوس دارم کلشو بکوبونم به دیوار
عزیزم حق داری😔
ولی ببین اونا هم زندگی و اعصابشون گذاشتن وسط
واقعا بهت حق میدم، چون خودمم اینطور م، البته ن فقط بخاطر کرونا، کلا زیاد جایی نمیرم
عزیزم برو بیرون جاهای خلوت برو ب دور از جمعیت هیچی نیس ماهم میریم باماشین دورمیزنیم و توی جمعیت نمیریم
باید گاهی با رعایت پروتکلها میرفتی بیردن کوهی دشتی جای خلوتی آدم میپوسه تو خونه
اشتباه نکردی که حرف اونا را گوش دادی.همه آدمها اگه کرونا بگیرن جون سالم بدر نمیبرن. نمونه اش میناوند و انصاریان. انشاالله بزودی واکسن میزنیم و زندگیمون عادی میشه
پارسال همین موقع منم مثل شما بودم از همه جا همه کسی بیزار بودم از ترس کرونا ولی یکم متعادل کردم زندگیمونو . همسرمم وسواس گرفته بود الان بهتر شده خداروشکر . برو پیج دکتر حامد رییسی رو فالو کن بزار حالت بهتر شه . واقعیت های کرونارم بدون
منم همینم.واقعا پوسیدم.بچه شیرخوار دارم کل روز بهم اویزونه به مرز جنون رسیدم.ماشین هم نداریم لااقل یه دور ی تو شهر بزنیم.خانوادمم یه شهر دیگه هستن.کارم شده فقط بچه داری و آشپزی.افسردگی گرفتم.روزی چندبار گریه میکنم
