من دو بار مشاوره تلفنی کردم. می گه با خواهرهاش دوست باش و به جای اینکه با شوهرت حرف بزنی با خواهر هاش حرف بزن. ولی مشکل اینه که من همیشه باهاشون دوست بودم ولی بازم این طوری شده. اصلا نمی دونم می تونم این طوری ادامه بدم یا نه. احساس میکنم این طوری بیشتر تحقیر می شم.
ببین عزیزم حق داری خیلی سخته،اما تو محیط دوستانه و اروم با همسرت حرف بزن،بگو که دوست داری من جلو خانوادم بهت بی احترامی کنم تو غرور منو خورد میکنی،و اینکه من مادرم هیچکس به اندازه من نمیتونه از بچمون مراقبت کنه،سعی کن جلو شوهرت از بد خانوادش نگی و همیشه خوبی خواهرش رو بگی،شاید فکر میکنه که شما از خواهرش بدت میاد و پشت سر بدگویی میکنن،اما وقتی جلو شوهرت باشون خوب باشی و از بدشون نگی میفهمه مشکل از اوناست
بهش اطمینان بده که چقدر خودش و دوست داری و حتی خانوادش رو مثلا بگو من خواهرت رو مثل خواهر خودم دوست دارم خوش به حال بچمون همچین عمه هایی داره ک دوستش دارن،ببخشید اینو میگما اما مردا خر محبتن،یه خورده به زبون بگیریشون خر میشن
من از این کارها زیاد میکنم. همون موقع هم که سر پاساژ رفتن من رو کتک زد و می خواست بیرونم کنه من از همین حرفا زدم که آروم شد. کلا حق با شماست منم حساس شدم و احساس میکنم که منافع بچه رو براحتی برای یه لحظه خوشحالی بی اهمیت خواهرهاش به خطر می ندازه. برای همین این قدر ناامیدم. باهاش هم که حرف زدم میگه: من چند تا بچه دارم. یکیشون خواهرهامن و یکیش بچه خودمون. من نمی دونم می تونم این شرایط رو کنترل کنم یا نه.
حتما میتونی عزیزم،ناامید نباش،همسرت حساس شده و فکر میکنه شما بدجنس هستی 😑
دیگه خودت ک دستت اومده تعریفش رو کنی اروم میشه و اینکه زیاد هم روی بچت حساس نباش درسته مادری و سخته اما یک بار ک شوهرت بفهمه بی مسئولیت هستن دیگه کوتاه میاد توکل کن به خدا ان شاءالله که درست میشه،سوره طلاق هم زیاد بخون
