توروخدا بیاین این معضل«هکسره»رو حل کنید.مثلا ننویسید «داستانه زندگیه من».درستش «داستانِ زندگیِ من» هست.یا ننوسید «این خوبِ».درستش اینه:«این خوبه»
حالا به غلطای املایی دیگه کار ندارم.میگم تاحالا این کلمه رو ندیدید. ولی خیلی زشته که کاربر زبان فارسی ندونه کجا باید «ه»بذاره کجا «ـِ».خیلی ضایع‌ست.😤
الان این یادداشتامو لای وسایل پیدا کردم.از روی کتاب «مزخرفات فارسی» نوشته رضا شکراالهی اینا رو نوشته بودم.گفتم باهاتون به اشتراک بذارم👇
معمولا در زبان فارسی ۴تکواژ برای صدای«e» وجود دارد:
✅اضافه. مثل «زندگیِ من»
✅✅به جای فعل «است» در محاوره.مثل «خیلی قشنگه»
✅✅✅نشانه معرفه در محاوره.مثل «اون دختره»
✅✅✅✅انتهای اسامی.مثل«دانه،خانه،نامه»
پس چنین کاربردهایی اشتباهه👇
«جانه من»...درستش «جان من» هست.(کسره اضافه)
«خونه مادربزرگِ»...باید بگیم «خونه مادربزرگه»(نشانه معرفه)
«صد دانِ یاقوت»...دیگه هر آدمی با ذره‌ای تحصیلات میدونه«صد دانه یاقوت»(انتهای اسم)
«امشب شب عشقِ»...حتما فهمیدید که...بله،«امشب شب عشقه» درسته.(جانشین فعل)
ضمنا متوجه شدم باب شده که به جای حرف «ه» آخر کلمات «ع»میذارن.این از معضل هکسره هم بدتره.مثلا خوبع،جنبع،یخ‌زدع...اینا معنی نداره عزیزان.
خب امیدوارم یاد گرفته باشید و دیگه چنین چیزایی رو نبینم.(البته شما که خودتون استادید.اونایی که بلد نبودنو میگم😊)
یادمون باشه گردن زبان فارسی از مو باریکتره.
بازم از این یادداشتا دارم.اگه تعداد لایکا زیاد بشه بعدا بازم براتون درباره مزخرفات فارسی میگم که همه استفاده درست از زبان مادریمونو یاد بگیریم.
