من خیلی ادم قانعی بودم یعنی اصلا تو فاز مقایسه نبودم .ولی چرا تو یه چیزی خیلی مقایسه میکردم اونم اینکه مثلا میدیدم یکی از دوستام یا نزدیکام ازدواج کرده باشه فک میکردم خوشبخت عالم شده چون تو خونه محدود بودم و مامانم خیلی محدودم کرده بودم عقده ای شده بودم .یه خواستگار خوب که اومد سریع جواب دادم ولی اصلا به معیار هام توجه نکردم .از روز بعد عقد من مقایسه هام شروع شد .خدایی شوهرمم خیلی واسم کم میزاشت نه اهل حرف زدن بود نه شیطونی کردن فقط ادم سالمی بود نه اهل دختربازی نه سیگار و واسه منی که دنیای هیجان بودم یه دفه همه چیززز سخت شد.الان 10 سال میگذره و من همچنان به این بیماری دچارم .حرف زدنش .راه رفتنش.لباس پوشیدنش همه چیزشو با دیگران مقایسه میکنم البته خودمم خیلی عالی نیستم ولی میدونم بیمارم و بعضی وقتا دلم میخواد مغزم منفجر بشه .نمیدونم چیکار کنم به خودم بیام.
من هیچوقت مقایسه نمیکنم برا اینکه خب
معلومه من از همشون بدبخت ترم 🥺
منم خیلی قانعم
جدیدا با فامیل نه ولی خودمو با کسایی ک تواینستان مقایسه میکنم
از وقتی کرونا اومد اینجوری شدم هم ایرادای ظاهریم به چشمم انگار بیشتر اومد هم اینکه سفرواینا میرن ولی ماهمش خونه ایم عصبیم کرده
بچه داری؟
منم همش تو دهنم در حال مقایسه کردنم پیشرفت اوناییکه با من تو ماه ازدواج کردن و شرایط خونه و لباس و بچه و همه چیشونو
میدونی همینکه سالمه اهل دود نیست دخترباز نیست دیگه همه کامل نیستن
روانشناس و مشاور خیلی میتونه کمکت کنه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
24 ثانیه پیش
24 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
