اگه باعث آزار روحیتون میسه تو این تاپیک نمونید
دوست دارمبدونم که تکرار نکنم من برا بچه هام
خودمون
پدر مادرم خیلی خیلی پست هم بودن و هوای همو داشتن اما برا ما بچه ها ابدا اینطوری نبوده
من تو سی سالگی علتش رو اتفاقی فهمیدم
چون فکر میکردن اگر از ما حمایت کنن دفعه بعدی ما کار بدتری انجام میدیم حمایتشون از منو خواهرم صفر بود صفر صفر
من متاسفانه حتی بعد از ازدواجمم همسرم حامی ام نبود
به شخصه حس آدمهای بی کس و کار رو دارم بشدت هم آزارم میده
من فقط از ابزار تربیتیشون نام میبرم:
چوب ، دمپایی ، مگس کش ، خاک انداز ، جارو و ...
گاهی وقتا آدما از محبت و وابستگی بیش از حد اسیب میبینن...من پدرم خیلی خیلی بهم محبت زبانی عاطفی میکرد خیلی هم خودشون به من وابسته شدن هم من رو به خودشون وابسته کرده بودن واسه همین برای ازدواجم خیلی به مشکل برخوردیم و پدرم یکسال طول کشید تا کنار بیاد با اینکه دخترش رو با کسی شریک بشه
نکته مثبت اینکه خیلی از لحاظ مالی بچه هاشونو ساپورت میکنن،هیچی کم نمیزارن
نکته منفی اینکه وقتی من کار اشتباهی انجام میدادم،انقد دعوا میکردن و باهام قهر میکردن،که باعث شد الان همه چی و ازشون مخفی کنم.به حدی که وقتی مزاحم تلفنی دارم جرات نمیکنم چیزی بهشون بگم از ترس اینکه نکنه خودم متهم بشم.
انقد تنها بودم و باهام حرف نمی‌زدن که شدم یه آدم عصبی که نمیتونم چند دقیقه با یه نفر صحبت کنم😪
البته خودم هم تا یکسال بعد از عروسی بشدت وابستگی اذیتم میکرد طوری که بعضی وقتا از همسرم میخواستم ک شب رو خونه مادرم بخوابم ولی الان که باردارم حس میکنم دارم بهتر میشم ولی پدرم همچنان...
هیچوقت چیزی رو از ما نمیپرسیدن
هم من هم خواهرم رشته دبیرستان و دانشگاهمونو پدر مادرمون انتخاب کردن من از رشته ام راضی بودم اما خواهرم نه خیلی هم باهاشون جنگید ولی اصلا کوتاه نیومدن بابام خودش رفت دانشگاه ثبت نامش کرد
بله خیلی سخته...پدرم هنوزم به همسرم حسادت میکنه منم دلم میسوزه ...البته هیچوقت به همسرم بی احترامی نمیکنه..آسیبی که از مادرم خوردم این بود که رفاقت و دوستی و صمیمیتی که باعث بشه همه حرفامو بهش بزنم رو بعد از ازدواجم باهام شروع کرد و قبلش با سختگیر بودنش باعث شد من اصلا هیچ چیزی رو جرات نکنم بهشون بگم و بترسم از مادرم و باعث اسیب هایی شد
من مامانم فکر میکرد ه دخترای بی دست و پایی هستیم میمونیم رو دستش ب اولین خواستگار شوهرمون داد
بعد داماداش اب پاکی رو ریختن رو دیتش
پشیمون شد ولی چه فایده چوبشو ما داریم میخوریم
نكات مثبتشون خيلي زياده
يه نكته ي منفي كه الان تو ٣٤ سالگي هم به شدت باهاش درگيرم اينه:
پدر و مادرم به شدت از گريه كردن من تو كودكيم ناراحت ميشدن و اجازه نميدادن هر وقت نيازداشتم گريه كنم
بماند كه الان جوري هستم كه با ديدن گريه ي يه بچه يا حتي حيوون هم اشك ميريزم
و اينكه من هم اصلا طاقت ديدن گريه دخترم رو ندارم و تنها وقتي كه عصبي ميشم زمانيه كه گريه ميكنه
كلي رو خودم كار كردم كه اجازه بدم هر وقت نياز داشت بدون حرف گريه كنه و حتي وقتي ميبينم بغض داره بهش ميگم مامان گريه كن دلت خالي شه
اما يكي تو سرم جيغ ميكشه اينجوروقتا🙁
