قلبم به چشم همزدنی سنگ می شود
آقا ببخش که سرم گرم زندگی است
کمتر دلم برای شما تنگ می شود
چشم آلوده کجا، دیدن دلدار کجا؟
دل سرگشته کجا، وصف رخ یار کجا؟
کاش در نافله ات نام مرا هم ببری
که دعای تو کجا، عبد گنه کار کجا؟
«. . . فَیعْمَلُ کلُّ اِمْرِئٍ مِنْکمْ مَا یقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ لِیتَجَنَّبَ مَا یدْنِیهِ مِنْ کرَاهِیتِنَا وَ سَخَطِنَا فَإِنَّ اِمْرَأً یبْغَتُهُ فَجْأَةٌ حِینَ لاَ تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لاَ ینَجِّیهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَمٌ عَلَی حَوْبَةٍ»: بحار الأنوار ، جلد۵۳ ، ص۱۷۴
هر یک از شما باید به آنچه که او را به دوستی ما نزدیک می سازد، عمل کند و از آنچه که خوشایند ما نبوده و خشم ما در آن است، دوری گزیند، زیرا خداوند به طور ناگهانی انسان را می گیرد، در وقتی که توبه برایش سودی ندارد و پشیمانی او را از کیفر به خاطر گناهش نجات نمی دهد.
