من خيلى تنهام.نه خواهرى نه دختر خاله اى نه دوست نزديكى
خدا مامانم و شوهرم و نگه داره كه تنها همدمم هستن.اما مادر كه اختلاف نسل باعث ميشه خيلى وقتا عقايدمون فرق كنه.شوهر هم كه نميشه همه چيز و گفت.مادرشوهر و خواهر شوهر هم كه كلا نميشه روشون حساب كرد.خيلى حسرت اونايى رو ميخورم كه خواهر دارن.يا دوستاى صميمى هستن و راحت درد دل ميكنن.دوستاى منم اگه من سال تا سال خبرى ازشون نگيرم اونا هم يه حالو احوال نميپرسن.بعضى وقتا يه حركتايى انجام ميشه كه دلم ميخواد بزنم تو دهنشون يا كلا كات كنم.ولى چون خيلى تنهام نميكنم اينكارو.گدايى محبت ميكنم.دلم نميخواد اينجورى باشه.ولى اگه همين ها هم نباشن ديگه هيچ هم سن و سالى ندارم دور و برم
