یه سوال دارم
من یه دختری هستم که به شدت درونگرا هستم
کلی دوست و رفیق دارم اما با اونا که نمیشه درد و دل کرد
مادرم هم همیشه یه کلمه که میخواستم حرف بزنم منو از خودش دور میکرد یا قضاوتم میکرد
الان ۱۸سالمه با این سن کم کلی درد و غم و مشغله فکری دارم
کسی هم نیست که بتونم حرفام بزنم
بدون اینکه قضاوت بشم
بدون اینکه به غم و دغدغه هام بخندن
چندبار امتحان کردم تا خواستم درد و دل کنم میگفتن شکمت سیره پول هم داری از بیکاریه
ولی اونا نمیدونن من از بس تو خودم ریختم الان یه دمبل چرکی هستم
از غصه و نداشتن همدم دلم داره میترکه
کلی دوست دارم ولی مثل الان که فشار روم هست یکیو پیدا نمیکنم بتونم حرف بزنم
همیشه چون درونگرا بودم مامانم بهم انگ بی احساس و بی فکر بودن میزنه
هرجور بخواد رفتار میکنه
هرکی از هرجا دلش پره رو من خالی میکنه
من دردامو به کی بگم؟
آدمی هم نیستم که بتونم با پسر دوست بشم چون درکم نمیکنن همش دنبال هدف خودشون هستن
من چه کنم؟
