باز هم دعوا، راهکار بدین لطفا، منصفانه باشه

سلام،من۲۸ سالمه،۶ ساله ازداج کردم،همسر ۳۴ ساله،خلاصه بگم که مدتهاس رابطه خوبی نداریم نه حرف زدن نه رابطه و نه تفریح،من خیلی سعی کردم غر نزنم ارام باشم چون مشکلاتمون زیاده،۷ ماه بیکار شد،پول پس انداز خوردیم،قرار بود خونه بگیره بعد ۲ سال، اینهمه مدت نگرفته، و تو حیاط خونه پدرشیم،،قرار بود پارسال که درسم تموم شد بچه بیاریم زیربار نمیره، تو۳۸ متر جا، که خداشاهده شکل خونه نیس۶ سال ساختم باهاش،روم نمیشد کسی رو بیارم خونمون،با همه کم و کاستی ها کنار اومدم،خودشم قبول داره و گاهی تشکر میکنه، اما جدیداً عین هم خونه ها هستیم،روز به روز سردتریم، حرف بزنیم میکشه ب دعوا و دلخوری،خانوادشم با اینکه تک پسره دریغ از کمک، حتی نمیذارن ما بالای خونشون ساخت و ساز کنیم که نخواد بریم اجاره نشینی،،خاتواده خودم شهرستانن،بابام گفته زمین میزنم به نامتون برید بسازید اماقبول نکرده،وابسته مادرشه،نمیخواد بیاد شهر ما‌...امشبم لباس میشستم تو حیاط دم در ورودی،هی باید میرفتم و میومدم، از سرکار اومده بود گیر داد که درو ببند سرده،منم از صبح کلی کار کرده بودم خسته، ازم دلجویی نکرد که هیچ لج کرد و گفت نمیخواد اصلا بشوری،ریخت لباسها رو تو خونه،هرچی گفتم نصفش کفیه، هی هولم میداد، بهش گفتم نکن،بدم میاد، بذار کارمو بکنم،گفت نمیخواد، گفتم من میخوام،عصبانیم نکن باز صدامون میره خونه همسایه،محکمتر هول داد انداختم تو خونه،صدامون بالا رفت شلنگ دم دستم بود محکم زدم روی بازوش،هیچی نگفت،اونقد عصبی بودم که نفهمیدم،خیلی ناراحت شدم چون محکم زدم قطعا جاش میمونه، ازش دلخورم بخاطر همه لجبازیهاش و سختی هایی که چندساله بهم تحمیل کرده، بارها خواستم برم شهرستان،خاتوادمم نمیدونن چون خودم نگفتم بهشون،اما روزی نیس به طلاق فکر نکنم، مشاور خانواده رایگان چندجا رفتم نوبت بهم نرسیدبعد کرونا هم تعطیل کردن چون خیلی شلوغ بود،دوستش دارم اما بنظرم این تنها کافی نیس برای یه عمر زندگی، حس پوچی و بی ارزشی دارم، از بعد طلاق میترسم، میترسم پشیمون بشم، گرچه توانایی مستقل شدن رو دارم و خانوادم مطمئنم حمایتم میکنن اما نمیدونم،الانم اون توی هال و من توی اتاق رفتیم مثلا بخوابیم بعد دعوا، الانم نمیدونم من باید از دل اون دربیارم یا اون از من؟! میدونم یکم خشن برخورد کردم اما عقده مدتهاس که کم محلی میکنه، توجه نداره، محبت نداره، چجوری بگم، میگه دوسم داره اما دل و جرات حرکت نداره، پشتوانه نداره، تک پسره من فک میکنم میترسه، بلند نمیشه بره دنبال خونه بگرده فقط منتظره از بالا براش خونه بفرستن⁦☹️⁩⁦☹️⁩تا کجا باید صبوری کنم،اخه برای یه لقمه نون و لباس که نموندم، فقط برای عشقیه که داره تموم میشه