احساس میکنم زندگیمو، جوونیمو، فرصت هامو باختم... ۱۸ سالم بود که عاشق شدن و ازدواج کردم. همون وقت بچه دار شدم. با بچه و شوهر، لیسانس گرفتم. بعدم ارشد خوندم. دوباره بچه دار شدم و با دوتا پسر شیطون دکترا قبول شدم. شوهرم بیرون کار میکنه و کار خونه با منه، همه ی کارای خونه، تربیت بچه ها، درس پسر بزرگم، خورد و‌خوراک، پخت و پز، شست و شو... همه چی. تازه برای اینکه رزومه ام خوب بشه توی دبیرستان و دانشگاه کلاس گرفتم... همیشه فکر میکردم پیشرفت کردم ولی چند وقته احساس میکنم عمرم تلف شده... دخترای هم سن من کلی خوش گذروندن، به خودشون رسیدن، پس انداز کردن، سفر رفتن... ولی من از ۱۸ سالگی فقط دردسرای خونه و بچه رو کشیدم... برای خودم وقت نداشتم... شوهرمم کارگره و هیچوقت شریک سختی هام نبوده...احساس بدبختی میکنم...
تو دکترایی شوهرت کارگر؟
عزیزم به شان ش قسمت
مگه اونا که سن بالا ازدواج کردن زندگیشون اکی هست
این زندگیه که خودت انتخاب کردی وقتی راضی باشی از زندگیت نباید خودتو با کسی مقایسه کنی تو توی عمق زندگیشون نیستی شاید اونام مشکلات خودشونو دارن
حست واقعا طبیعیه و میتونه بدلیل عدم هم سطحی مرتبه احجتماعی با شوهرتون باشه
خیلیهام حسرت پیشرفتهای شما رو دارن پشتکارتون توانمندیتون وسوادتون
تحصیلات عالی داره عزیزم تلف چیه؟
تلف منم ن ازدواج کردم ن حال ادامه تحصیل دارم😂
شما کجایین تو ناحیه ما شوهر کردن مثل تک رقمی آوردنه
سر گذشتتوخوندم به نظرم خیلی ام برنده ای
درستو خوندی بچه داری تو کردی همسرتو داری
ان شاءالله مسافراتم میری.
دیگه میخواستی چی کنی؟🤕
من هر کی رو میشناسم ی لیسانسی گرفته نشسته خونه
نهایتا ازدواج کرده ی بچه بزرگ میکنه
عزیزم از این فکرا نکن...
واقعا خیلی خفنی🙄
اصلا افاده ای نیستم. با زندگی کارگری هرجور بوده سر کردم. توقع زیاد نداشتم. خونه کوچیک، درآمد معمولی رو به پایین، بدون ماشین... هرجوری بود کنار اومدم اما احساس میکنم این وسط فقط زندگی من وقف شد. شوهرم در هر صورت فقط کار خودشو انجام میداد. همه سختی ها با من بود. اصلا نفهمید بچه ها چطور بزرگ شدن... جوری شدم که عقده سفر و خرید و تنها بودن و همه چی به دلم مونده. سر شوهر بیچارم خالی میکنم. می‌دونم مقصر نیست و زحمت می‌کشه ولی دست خودم نیست
اولا باریک الله ب شما ک با اون اوضاع درستو خوندی دوم خوش ب حالت دو پسر داری بنظرم هم خانم باسواد تحصیل کرده شدی هم مادر خوب برای بچه هات .خیلیها دوس دارن جای شما باشن .خیلیا ازدواج کردن ب هیچ جا نرسیدن پس اونها چی باید بگن من جای شما بودم روزی هزار بار خدا رو شکر می کردم
من دیر ازدواج کردم ولی احساس تو رودارم.شوهرم کارمنده ولی پیشرفت براش اهمیتی نداره.در حالی که من دانشجوی دکترام.چند مقاله خارجی دارم.هر روز باید پیشرفت داسته باشم.حتی در حد یه لغت کوچیک.ولی شوهرم مسخرم می کنه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
