دوستان چندساله تو نی نی سایتم این کاربری رو جدید درست کردم ک بتونم حرف دلمو بزنم ....من ۲۲ سالمه یه پسر ۳ ساله دارم از روز اول ب اجبار با شوهرم ازدواج کردم و اختلاف داشتیم و متاسفانه با وجود جلوگیری ماه سوم باردار شدم با وجود تنفر و مشکلات بخاطر بچه ام تحمل کردم تو بدترین شرایط ساختم اما الان واقعا دیگه نمیتونم انقد بلا و مشکل سرم اومده ک حتی نمیتونم بگم از بس زجر و عذاب بوده واسم تبدیل شدم ب یه ادم عصبی ک فقط گریه میکنه الان خانوادا ام راضی شدن ب طلاقم اما مشکل بزرگ من بازم پسرمه خانواده ام اصلا قبول نمیکنن و منم اصلا نمیتونم از پس خرجش بربیام اینجاهم شهر کوچیک نمیشه برم سرکار مگه بشینم درس بخونم ک تا ب درامد برسم خیلیه ...حالا من میخوام فردا بدون پسرم برم میدونم اینجا ب پسرم بد نمیگذره و همه دوسش دارن تصمیمم درسته لطفا از رو احساسات جواب ندین با عقلتون بهم جواب بدین
طلاق بگیر
خب هم اینکه دعوا و دلخوری برا پسرت بدتر از نبودنته
هم اینکه ممکنه ممکنه نبودنت بدتر از دعوا و دلخوری باشه اخه بچه سه ساله وابسته مادرشه 😞
مترس پدرت ميارش بهت ميدش يا ميري ميبينيش يا ميگه خرجشو ميدم بياد پيشت
عزیزهرکی ام که پسرت رو دوست داشته باشه بازم جای مادر رو براش نمیگیره،من نمیگم نرو یاچی،ولی آینده پسرت کامل عوض میشه با تصمیم شما،به هرحال یه بچه عادی که پدرومادربالای سرشه،بایه بچه که مادربالای سرش نیست و بچه طلاقه خیلی فرق میکنه،آینده اش بدون مادر تغییر میکنه،شماازروز اول نباید میزاشتی بچه داربشی،ولی وقتی ام ناخواسته بچه دارشدی اون بچه گناهی نداره،چراباید پاسوز اشتباه پدر و مادرش بشه.شما و همسرتون باید جوابگو آینده ی فرزندتون باشین
الان یعنی پسرت فراموشت کنه شماهم میتونی فراموشش کنی؟
دقیقا مشکلت با همسرت چیه عزیز،که تصمیم به طلاق گرفتی
به هرحال مردا که همیشه سرکارهستن.نمیتونن جای مادر رو بگیرن.و شما هم که نیستی،
بیچاره پسرت دلم میسوزه،وقتی فکرش رو میکنم،توی دست این و اون،با هربلایی ک ممکنه سرش بیاد
