سلام عزیزانم. تاپیک دوستمون رو داشتم میخوندم که پرسیده بودن بچه دار شدن چه تاثیری تو زندگیتون داشته.
گفتم با شما مشورت کنم.
من متولد ۷۰ هستم و همسرم ۶۵.
همسرم مهندسه ولی امنیت شغلی نداره. ینی استخدام رسمی جایی نیست.
خودم دبیر هستم.
۵ شهریور ۹۵ عروسی کردیم. ینی دقییییق ۴ سال پیش.
هم همسرم تک پسره هم من تک‌دخترم. هر دو فرزند اول خانواده ایم و خانواده هامون خیلی حمایتمون میکنن.
من گاهی دوس دارم بچه دار بشم. مثل الان که اون تاپیک رو خوندم.
ولی همسرم میگه اصلا بچه نمیخوام. اصلا حرفش رو نزن. متنفره اسم بچه رو بیاری.
خودمم دو دل هستم. گاهی میترسم که رابطه ام با همسرم خراب شه. ینی بیشتر از همه از این میترسم. چون من واسه سیکل ماهانه به شدت افسرده میشم. دیگه برای بارداری و زایمان چی میشه؟و همسرمهم اصلا حالت های افسردگی رو درک نمیکنه. خیلی حامی و مسئولیت پذیره. برای مریضی های جسمی فوووق العاده مراقبت می‌کنه ازم. ولی کلا به روانشناسی اعتقادی نداره. میگه اصلا افسردگی ینی چی.
رابطه مون با هم خوبه. دوستیم. خیلی حرف میزنیم. باهم خوش میگذره بهمون حتی تو خونه. مشکل اساسی نداریم.
ولی تفاوت فرهنگی داریم باهم که میترسم تو تربیت بچه به مشکل بخوریم. همسرم خیلی قدیمی فکر می‌کنه. کلا مدل فکری خودش و خانواده اش با من و خانواده ام تو تربیت بچه فرق داره خیلی.
و همسرم آدم کمال طلبی هم هست. یه انتقاد کوچیک رو باید کلی کادوپیچ کنی بهش بگی .از یه بحث کوچیک خیلییی به هم می‌ریزه و کلا حساسه.
میترسم بچه دار شم و پشیمون بشم.
حالاااا بنظرتون باهاش حرف بزنم و بگم بچه میخوام؟ یا حق با همسرمه و نباید بچه دار بشم؟
