به نظرم هر دوی این آدم ها بازنده اند، آدمی که به همه اعتماد می‌کند خودش را در بالاترین حد آسیب پذیری قرار میدهد و آدمی که به هیچکس اعتماد نمیکن محکوم است به تحمل رنجی که باید در تنهایی اش با آن سر کند
آدم های برنده اما با اعتماد نسبی که به آدم ها دارند، آدم هایی را برای حرف زدن، درد و دل کردن و نشان دادن بخش های تاریک وجودشان انتخاب می‌کنند، نه بار رنج هایشان را در تنهایی به دوش می‌کشند، نه با خوشبینی سرخوشانه به هرکس که لبخندی بر لب دارد زخم هایش را نشان میدهد تا درست در لحظه ای که انتظار ندارد با همان ها به او آسیب بزنند
اعتماد مفهومیست به دست انسان، تا تنها نماند، برای پیدا کردن درد مشترک، برای اینکه آدمی از حرف های تلنبار شده در دلش دق نکند...
اگر در این دنیا حتی یک نفر را دارید که میتوانید به او اعتماد کنید تنها نیستید...
تنهایی یعنی فقدان اعتماد بین آدم ها
