داستان نازایی تا بارداری من

چشماش پر اشک شد، دستم رو گرفت و بوسید. رفتم پیش دکتر اسید فولیک نوشت، بعدش اومدیم سمت هتل ، خوشحال و خندان چمدونها رو جمع کردیم و همون روز راه افتادیم سمت شهرمون.

من اصراری نداشتم تا چندهفته کسی خبردار بشه ولی مگه میتونستم جلوی زبون شوهرم رو بگیرم، تو ماشین تو جاده زنگ زد به خواهرش، من فقط صدای گریه و جیغ میشنیدم، از این طرفم که اشکهای شوهرم بود و من فقط نگاه و دیگر هیچ.

باز زنگ زدیم به خاله ام، ب مامانم نگفتم چون می ترسیدم زیادی هیجان زده بشه، گفتم اون کم کم بهش میگه. خلاصه زنگ زدیم به خاله ام و بازم گریه و جیغ و اشک شوق و در عرض چند دقیقه خبرش چنان تو فامیل پیچید که پیامکای تبریک حافظه گوشیم رو داشت پر میکرد...

من تک دختر خانواده هستم، حاملگی من مصادف شد با دوران شیوع و همه گیری کرونا، از یه طرفم مامانم به دلیل یه بیماری کهنه حالش بدتر شده بود، بدنش عفونت داشت ، تب میکرد و دو سه هفته آخر اسفند و اوایل فروردین تو بیمارستان بود، استرس کرونا از یه طرف، بیماری قدیمی مامانم از یه طرف ، از همه بدتر پاش هم آمبولی کرد و به ریه اش رسیده بود، و در آخر بستری در بیمارستان کرونا رو هم به بیماری هاش اضافه کرد. تو این رفت و آمدها بقیه اعضای خونواده هم کرونا گرفتن و خودم تنگی نفس شدیدی داشتم که هیچوقت حاضر نشدم برم بیمارستان تا تست بدم اما میدونم که گرفته بودم، حالا فرض کنین من که تو اون شرایط خودم نیاز به مراقبت داشتم باید چکار میکردم

هفته پنجم رفتم سونو، گفت یه ساک تپل مپل تو رحم وجود داره، برو هفته ۸ بیا واسه صدای قلب، اوایل هفته ۸ رفتم، خوابیدم رو تخت، دکتر همین طور که دستگاه رو میچرخوند خیره شد به مانیتور، دیدم حرف نمیزنه ، گفتم چیزی شده؟

گفت نه ولی ساک خالیه

قلبم ریخت ، گفتم یعنی چی، گفت جنین تشکیل نشد، شایدم زود اومدی، برو اول ۹ بیا، دیگه امیدی نداشتم

تا اول نه صبر کردم، همزمان با استرس هایی که از سمت خانواده داشتم، تصور کنین چه لحظات بدی بود برام

اول ۹ رفتم ، سونو و بازم ساک خالی و ختم حاملگی

دکتر پیشنهاد کورتاژ داد ولی من ازش خواستم قرص و شیاف برام بنویسه، اون شب که شیاف ها رو گذاشتم حمام خون رو به چشم دیدم، اما دفع شد و تمام، اما کل این ماجرا بهم یاد داد که هیچوقت نباید ناامید بود، من هنوز در تلاشم و اگر خدا اراده کنه بهترین آرزوهامون برآورده میشه