کسی هست به من کمک کنه؟

ببین عزیزم من برش خیلی کوچیکی از رابطه شما و شما دو نفر میدونم اونم از روی چند خط نوشته 

ولی  ««اگر اشکالات اساسی وجود نداره»»  ، رفتارها تقریبا قابل اصلاح هستن، یا حداقل قابل کنترل هستن

شما باید در زمانی که آرامش در رابطه شما هست با هم گفتگو کنید 

در مورد اینکه چه چیزهایی در زمان خشم شما و ایشون رو آزار میده ... اونم گفتگوی دو بالغ

به توافقات مشترک برسید 

بعد با اقتدار و قاطعیت سر توافقات بمونید

در گفتگوی چند شب پیش شما دو نفر آیا دو بالغ گفتگو میکردن؟؟ (بر اساس الگوی بالغ والد کودک)

قطعا نه 

احساسات خودتون رو حتما در یک گفتگوی رو در روی همراه با آرامش با ایشون مطرح کنید و (البته خودتون قبلش بدونید دقیقا چه احساساتی دارید... خشم؟ ترس؟ تحقیر؟ مظلوم؟ قربانی؟؟؟؟؟؟)

و قطعا بخواهید ایشون هم احساسات خودش رو بیان کنه و متوجه باشید گفتگوی دو طرفه مساله هست نه اینکه فقط به شما رسیدگی بشه درک و شناخت احوالات و احساسات ایشون هم برای شما و البته مهم تر برای خودشون  واجب هست

آدم ها علم غیب ندارن که از حال و احساسات و حرفهای قلبی و ذهنی هم مطلع بشن

پس باید اصول گفتگوی درست رو بلد باشیم و با چاشنی سیاست و اصل مهر و عشق رابطه رو بسازیم 

رابطه ساختنی هست اتفاقی یک شبه نیست 

موفق و شاد و خوشبخت باشید 

و از زمان نامزدی بسیار برای سنجش اینکه برای هم مناسب هستید یا نه استفاده کنید و حسابی هم لذت ببرید 

ما هم مثل شما دوران عقد پر دعوا و پر فراز  و نشیبی داشتیم، در حدی که چند بار به ختم رابطه مون فکر کردم، حتی خانواده ها هم از دعواهامون خبردار شدن، اما الان خدا رو شکر همه چیز تغییر کرده، من خیلی مطالعه کردم، خیلی خودم رو تغییر دادم، خیلی سعی کردم روحیات همسرم رو کشف کنم و ترس ها و ریشه های رفتارهاش رو بشناسم و یه جورایی شدم متخصص رفتارشناسی اش، همه ی اینا به خاطر این بود که هم عمیقا از روز اول مهرش به دلم نشست و هم این که واقعا تا پای جدایی که می رفتیم، تهش راضی می شدم به این که هر جوری هست باهاش بمونم و طلاق نگیرم. یه جور ترس از اینده و تنهایی و اسم طلاق و پشیمونی از عجله در طلاق و .... باعثش شد. 

توی رفتارام به مرور رعایت کردم، وقتی عصبانیه چیزی نگم، لجاجت نکنم، لجاجت هاش رو درک کنم و با صبوری شرایط رو جوری کنم که عقلش بر لجاجت لحظه ای اش غلبه کنه، توهین هاش رو همون جا توی دعوا جا بذارم و بعدا کش ندم، 

یعنی واقعا به این رسیدم که حرف های توی دعوا رو بعدا دوباره طرح کردن واقعا بی فایده س باید ازشون رد شد. 

اما همسرم هیچ وقت فحش خیلی ناموسی یا بدجوری به من یا خانواده م نمی داد و این که هیچ وقت تهدید جانی و ... نمی کرد فقط خشمگین می شد، داد و فریاد می کرد و قهر می کرد. 

اینم مد نظر قرار بده. 

برای همینم الان که در صلحیم دیگه مشکلی ندارم باهاش‌. چون کلا ادم فحاش یا اهل زدن یا اهل تهدید من نیست. و کلا ادمیه که حفظ ظاهر می کنه و تا جایی که بشه کسی از دعوامون خبردار نمی شد. 

شما ببین شدت رفتار خشن همسرت تا چه حده. 

ببین می تونی خودتو برای ارامشت تغییر بدی و باب میل اون یه سری اخلاقارو در خودت ایجاد کنی یا نه. من خیلی درگیر بودم. اما در نهایت به اون دلایلی که گفتم دلم گفت بمون و باهاش بساز و واقعا هم دوستش دارم . اونم که ارامش من رو دید و دید از خیلی فعالیت ها و ارتباطات کنار کشیدم، یه جورایی خودشو به خاطر من تا حدی تغییر داد، ولی این رو خودش خواست و من هیچ وقت نتونستم باعثش بشم. 

اما اگر همسرت تهدید به زدن می کنه یا توی دعوا اتهامات ناجور به خودت یا خانواده ت می زنه، باید بگم جدی بگیر و خوب فکر کن

پیرو کامنت های قبلی دوستان و از جمله فندوقی 

باید بگم دقیقا من هم اطلاهپعاتم رو در مورد کودک و والد و بالغم بالا بردم و سعی کردم در مورد همسرم هم به شناخت برسم، این باعث شده الان وقتی در ظاهر همسرم دعوام می کنه در واقع ببینم پشت این داد و فریاد یه کودک نیازمند هستش یا یا والد متعصب یا نه یه بالغ دلسوز که حرفش منطقیه. این باعث میشه لجاجت من کنترل بشه و از کوره در نرم و بتونم حرف ش رو درک کنم و پاسخ مناسبی بدم. 

چه لذتی بردم از این تحلیل دقیق و همه جانبه ... واقعا زیبا بود و یاد گرفتم ممنون 

فکر کنم سرمایه های روانشناختی آدم هایی که بجای خراب کردن به ساختن فکر میکنن شبیه به هم هست 

متشکرم عزیزم. بله گمانم ادم های اهل ساختن شبیه هم میشن، علاقه مند، امیدوار و در عین حال واقع بین.