یه نصیحت خواهرانه

عزیزم منم میدونم چی میگی ولی یکم رواعتمادبه نفست کارکن که حداقل انقدمنتظرموندی آخرش حیف نشی بخاطرخودت میگم 

با حرف اسی موافقم شما حتی اگه استقلال مالی هم داشنه باشید بازم نیاز دارید از لحاظ عاطفی حمایت بشید کسی که در کنارتون باشه و مونستون باشه ولی اگه شوهر ادم خوبی نبود اگه نخواد با شما زندگی کنه اگه معتاد باشه یا دست بزن داشته باشه یا روانی باشه یا خلافکار .....اگه به هر دلیلی زندگی مشترک سخت باشه و نتونید درستش کنید به نظرماین زندگی رو ترک کنید بهتر از اینکه زیر بار این زندگی خورد بشید هم جسمتون و هم روحتون در عذاب باشه 

شما شاغل نیستی

میفهمم تو چه موقعیتی هستی

نمیتونی خونه مستقل بگیری تا کمتر ببینیشون

یکی از آشناها تو همین موقعیت شما بود بنده خدا دائم درحال بشور و بساب بود

خواهرها و برادرها میریختن خونه مادرشون میریختن و می پاشیدن این بنده خدا تذکر میداد یه کمکی بدید یا کمتر بریز و بپاش کنید بهش میگفتن چقدر بی اعصابی همینه کسی نمیاد بگیرتت

بنده خدا یه چند سالی هست مستقل شده و وقتی میبینیمش میبینیم روحیه اش خیلی بهتر شده

میدونم عزیزم

این بنده خدایی که میگم تو شهرستان بودن و از اونایی که جدا شدن دختر از خانواده اش رو خیلی بد میدونستن

ولی این بنده خدا واقعأ صبرش تموم شده بود و اومد تهران

صبح تا غروب سرکاره فقط واسه خواب میره خونه اش

شرایطش سخته ولی اعصابش آرومِ

همه ی آدم ها همینن به هرچیزی که دارن راضی نیستن و همیشه دوست دارن بهترشو داشته باشن

اسی حرفت درسته .شما حرفتون رو با دلسوزی کامل گفتی و تجربه اتو در اختیار بقیه گذاشتی .برات دعا میکنم بزودی یه شوهر خوب که در شانت باشه نصیبت بشه .ان شالله

شما شپهرتون فوت شده؟؟

ننم مادرم سی و هفت سالگی بابام فوت شد..

اونقدر پدرم مرد خوبی بود اونقدر خوب بود ک مادرم با اونکه خواستگار خیلی داست اما همسو رد کرد و فقط به زندگیمون رسید

به نظرم بری سرکارهم روحیه ات عوض میشه هم ازلحاظ مالی مستقل میشی هم میتونی خونه مستقل بگیری باپولت یا حداقلش اینه که اعتمادبه نفست میره بالا تیپ میزنی لباسای جدیدمیخری هم اینکه آشناپیدامیکنی که ممکنه به کسی معرفیت کنن ازدواج کنی