عزیزم الان فکر نکن اگه درسخون بود همه چی ۱۰۰% حل بود،خیلی درسخونا هم بعضیاشون مشکل دارن،منم دقیقا مثل تو همیشه جزو سه نفر اول مدرسه مون که نمونه دولتیه بودم،و واقعانم یکی از ملاکام بود همین درس خون بودن،همین تابستون برای اول با کسی دوست شدم که اونم واقعا درسخون بود و دو سالم پشت کنکور موند به اصرار خانوادش تا پزشکی قبول بشه،و در نهایت تربیت معلم قبول شد.ولی اونقدر درس خونده بود،کلا احساس میکردم یه سری چیزارو توی سنِ مناسب تجربه نکرده،مثلا تا کنکورو داد مثلِ اینایی که از زندان آزاد شدن،یهو رو اورد به تفریحاته مسخره یا فالو کردن و زدنه مخِ دخترای مزخرف،چون احساس میکرد حتما یه چیزه خاصی توی این کارا هست که اون از بقیه ی دوستاش عقب مونده،و با توجه به اینکه خوشگلم بود،کلا خیلی توی دید بود و این بیشتر ترغیبش میکرد،منم سرِ همین ندیده بازیاش و اینکه چشم و دلش راجب مثلا دوست دختر داشتن سیر نبود،باهاش تموم کردم...پسرای درسخون باور کن خیلی تعداد کمیشون به درد زندگی میخورن،مگر اینکه در کنارِ درس چندبعدی باشن و به چیزای دیگه هم توجه کرده باشن تا عقده ای نشده باشن... اخلاق خوب یکی از بزرگترین نعمتاییه که یه مرد میتونه داشته باشه،پس عزیزم لطفا دست از تحقیر شوهرت بردار و باهم جدی صحبت کنید تا دنبالِ کار بگرده،به اینم فکر کن که اصلا شاید طلاقم گرفتی و با یه مرد درسخون و تحصیلکرده ازدواج کردی،ولی اگه از اونایی بود که اخلاق نداشت و هی خودشو بالا میگرفت چی؟؟!کدومشون بهتره؟! سعی کن همسرتو با یه شخص خیالی که توی ذهنت ساختی مقایسه نکنی عزیزم🌹
خب من اولین ملاک ازدواجم شغل بود،اصن خواستگاری رو که استخدام نبود بهش فکر نمیکردم،بودن آدمهای زیادی که حتی شغل آزاد با درآمد بالا ،ولی من فقط اول به استخدام دولت بودن اهمیت میدادم،اگر این کارشون اوکی بود حالا تازه به اخلاق و رفتار و بقیه چیزا نگاه میکردم
