دقیقا بخدا.همین امشب بچه گریه پستونک دادم بازم گریه بیدار شده با اخم خب نمیبینی نمیخوره چرا میدی میگم خوابش میاد نق میزنه الان اروم میشه.میگه اره از شانس ما فردا میرم سرکار اینم گریه نمیزاره بخوابیم اونقد دلم گرفت.حالا منم از صبح خدا شاهده بدو ناهار بپز شام بپز ناهار فردای شوهرمو بپز.خونه رو جارو برقی بکش کهنه بچه رو بشور.کمرم داره میشکنه.یه بار نشد شبا بگه دو دیقه بده نگهش دارم.در طول روز اونم وقتایی که کار دارم با کلی ادا نگهش میداره ولی وقتی میخنده بدو بدو میاد .چند شب پیشم دید گریه میکنه پاشد رفت اتاق دیگه.حالا چند روز پیش شوخی میکردیم میگه خدایی نکرده زمانی قرار بر جدایی باشه خودت میری بچه رو نمیبری گفتم باشه فقط ی شرط دارم بچمو خودت بزرگ میکنی نه مادرت اونوقت افتاد به هان و هون
منم مخالفم که زحمات بچه با مادره اما مال پدره ولی اصل مشکل جای دیگس،ما اگه بچه میاریم که عصای دستمون بشه،که منت زحماتمونو سرش بذاریم،یه آدمو به این دنیا میاریم فقط بااین هدف که قدرمونو بدونه و روزای پیری تر و خشکمون کنه فقط یه آدم خودخواهیم
