مرگ در ساعت دو و ده دقیقه!(روایتی واقعی از مراحل پس از فوت مادر محترم دوست اندیشه ورز و مستند ساز)✍حسین نظری✅خرم آباد. بیمارستان شهدای عشایر. مرگ ظاهرا ساعت دو و ده دقیقه بامداد بوده اما تا خواهرم تماس نگرفت کسی خبر نداد. یکشنبه تعطیل رسمی بود و بیمارستان خلوت تر به نظر می رسید. بر خلاف این همه توصیه ها که بیمارستان نروید، برای تسویه و گرفتن جواز دفن، برادرم باید از همه راهروهایی می گذشت که محل قرنطینه بیماران کرونایی بود.✅ برای دو سه روز بستری در بخش قرنطینه کرونا با احتساب بیمه، مبلغی هم گرفتند که حالا می گویند بیمارستان ها نباید بگیرند. اما مهمترین تخلف و بی تدبیری همین است که برای تسویه باید از لابلای بیماران مبتلا به کرونا بگذرید و امضا بگیرید. بیشتر احساس مجرمان را داشتیم تا بلازدگانی مصیبت دیده. راننده آمبولانسی که از غسالخانه آمده بود از ماشین پیاده نشد و گفت : به من ارتباطی نداره. خودتون برید کلید رو بگیرید. برادرم با نامه ای که سرپرستاری داده بود رفت و یه نفر را که به سختی راضی شده بود بیاید، با کلید سردخانه آورد. کارگر خدماتی بود، قفل را باز کرد و دور ایستاد. گفت خودتون جنازه رو شناسایی کنید و بذارید داخل آمبولانس. واضح بود می ترسید نزدیک بیاید. حق داشت. راننده آمبولانس هم همینطور. ✅جنازه را از روی یک قفسه فلزی برداشتیم گذاشتیم توی تابوت پلاستیکی و بعد داخل آمبولانس. بی هیچ تمهید خاصی، لباس ویژه یا محافظی. کسی نظارت نمی کرد ما هم چاره ای نداشتیم. اصلا برای این کار آماده نبودیم. آمبولانس رفت و ما هم جداگانه خودمان رو به غسالخانه رساندیم. آنجا هم وضعیت همین بود. جنازه را روی دست برداشتیم و گذاشتیم تو سردخانه غسالخانه. یک چسب نواری زدند روی در یخچال و اسم متوفی را نوشتند. مسوول غسالخانه هم از ما می ترسید. گفت باید یه قبر بکنید به عمق 3 متر. این هم شماره گورکن. 9 حلب آهک هم باید از همین پشت بخرید و زیر و روی جنازه بریزید. برای مرده شورها هم دو دست لباس مثل لباس ماهیگیرها بگیرید از آدرسی که خودشان دادند. هر کدام 280 هزار تومن وگرنه دست به جنازه نمی زدند. برادرم با گورکن تماس گرفت. دو ونیم میلیون دستمزد می خواست درحالی که دستمزد برای قبر دو طبقه را روی دیوار زده بود سیصد هزار تومن. رفتیم.✅از اداره بهداشت تماس گرفتند و نسبت ما را با متوفی پرسیدند. با چند بی ربط دیگر. گفتند نباید هیچ مراسمی بگیریم و دو سه نفر بیشتر برای تدفین نباشند. پرسیدم شما کسی رو برای تدفین می فرستین؟ شرایط خاصی داره؟ قسم خورد که امکانات ندارن و آدم و ندارن و کسی نمیاد و ... هیچی.✅فردای همان روز جنازه را برای تدفین بردیم. حتی روحانی ای که معمولا برای نماز هست، نبود. گفتند خودتون یه نفررو بیارید. عصبانی شدم و گفتم خودم نماز رو می خوانم. همین هم شد. یه کاور مسخره هم به همه هزینه ها اضافه کردند که وقتی بسته اش رو باز می کردم پاره شد از بس نازک بود. با برادرها و خواهرها و چهار پنج نفری که بالاخره آمده بودند نماز را خواندیم. جنازه را خودمان توی قبر گذاشتیم. من و خواهر زاده ام داخل قبر و برادرها و چند نفر از بیرون. باز بی هیچ امکانات ویژه ای. نه لباسی، نه پوششی. نه هیچی. کفن را از روی صورت مادرم کنار نزدم آخر کدام فرزند روی صورت مادرش اهک می ریزد؟ چه خون دلی! چه خون دلی! آخر این کارها را ما باید انجام می دادیم؟ اینهمه همه چیز بی صاحب؟ آیین تدفین در میان لرها قیامتی است. هر کس آن را دیده می فهمد ما در چه دوزخی بودیم. از دو روز قبل اداره بهداشت چند بار تماس گرفتند و گفتند چون با بیمار در تماس بوده اید، خونه بمونید همکاران میان برای تست. بعد از یک هفته هنوز نیامدند. تماس گرفتیم، حتی حضوری رفتیم. بعد از چند بار تعارف و عذرخواهی بالاخره گفتند هیچ امکانی برای تست یا هر کار دیگه ندارند. فقط توصیه شان این بود که خانه بمانیم. همین. ✅ما مادرمان را یکشنبه هژدهم اسفند ساعت دو و ده دقیقه بامداد از دست دادیم. این گزارشی بود از آنچه ما افزون بر بیماری و مرگ مادر، تحمل کردیم. ملتی که نه خوب زندگی می کند و نه می تواند خوب بمیرد. هیچ شکایتی از هیچ نهادی نیست. ما که می دانیم چه خبر است، آنها هم مگر نمی دانند؟ به چه کسی از چه کسی چه بگوییم؟ یک شماره سه رقمی اعلام کرده اند برای شکایت از وضع موجود که مدت ها در حال " برقراری تماس با اولین اپراتور آزاد است" و از شکیبایی ما مدام سپاسگزاری میکند. ✅اندوه از دست دادن مادر برای ما دردی است که کهنه نخواهد شد و من اینجا از آن چیزی نمی گویم، اما شاید این شرح حال به دست کسانی برسد تا بیش از این زندگی و مرگ مردمان را خوار و حقیر نشمرند. که ما نیز مردمی هستیم.
خیلی مراقب خودتون و عزیزانتون باشید🙏
