وقتی میگن یه نفر دکتره اولین چیزی که راجع بهش فکر میکنید چیه؟

من خیلی با رشته م حال نمیکنم. نه اینکه دوسش نداشته باشم ها! اصلا

خیلی دوسش هم دارم. ولی خب میگم‌اینم یه شغله مثل خیلی شغل های دیگه. یکم زحمت بیشتر داره. حالا دلیل نمیشه که یه پسوند بیاد کنار اسم من؛ باعث بشه همه حرفام مستدل و درست باشه باعث نمیشه از دیگران که شغل های دیگه دارن خودمو بالاتر ببینم. 

بعضی وقتا دوستای دیگم بهم میگن انقد که خودتو نمیگیری آدم اصلا فک میکنه دروغ میگی و اینا...

من بدم میاد همچین رفتارایی.

اعتماد بنفسمم فاجعه س. چیکار کنم؟

ببین نه. بحثم آبدارچی و اینا نیس.

دوسال پیش یه چند روزی مادرم تو بیمارستان بستری بود. من به خودم خیلی میرسم. سعی خودمو میکنم شیک پوش باشم. به زیبایی خوش پوشی معاشرتی بودنم و اینا اهمیت میدم. اون روز که بیمارستان پیش مادرم مونده بودم فک کن صبح از خواب بیدار شدم دیدم یکی از سال بالایی های سابقمون یهو اومد تو اتاق مادرم. گفت عههه تو اینجا چیکار ممیکنی؟ گفتم همراه مادرمم.  گفتم تو چی؟ گف من رزیدنت قلب این بیمارستانم. 

خلاصه یه بهیار داشت گوش میکرد به حرفای ما

یه ساعت بعدش اومد ملافه های مامانمو عوض کنه گفت به چه دردت میخوره پزشکی؟ میرفتی شوهر میکردی الان سر زندگیت بودی. 

دیگه اونو آدم میفهمه که طرف از عقده ش میگه. ولی خود من الان توقعم از زندگی خیلی بالا نیس. چرا باید مورد طعن دیگران باشم، گاهی فکر میکنم کاش یه رشته دیگه بودم که نهایت یا لیسانس یا ارشد میگرفتم و سر یه زندگی بودم

خیلی احساس تنهایی میکنم

آها ما فارماکو داشتیم. فکر میکردم اسم دکتر داروساز میشه فارماکولوژیست

ببخشید

امروز اسنپ سوار شدم. داشتم میرفتم بیمارستان. رانندهه گفت شاغلین تو این بیمارستان؟ گفتم بله گفت سمتتون گفتم دانشجو ام. یکم زیاد حرف زد و سنشم زیاد بود بعد در مورد فشار و قند و چربیش پرسید. این برخوردا برام عادیه وقتی مردم یکیو میبینن ک میتونن سوالاشونو بدون حق ویزیت بپرسن خیلی ذوق میکنن. من با صبوری جوابشو دادم و البته بیشتر حواسم به گوشیم‌بود.

بعد یهو مردک بی شخصیت گفت من سرطان پروستات دارم، گفتم سرطان؟ گفت آره خوش خیمش. گفتم اونو همه دارن اگه با دارو حل نشه یه جراحی ساده س. گف یه خانمی پیر بود اون سری سوارش کردم ازش پرسیدم گفت بعدش زناشویی تعطیله باید بری بشینی تو مسجد و اینا! مثل این راهب ها.‌بعد من زدم خودمو به اون‌ راه دیگه ج ندادم بهش. یهو مسیرو اشتباه رف. گفتم اشتباه رفتین و دوباره دید من یه کلمه حرف زدم رفت تو همون صحبتا. من امتیازش رو که بهش صفر دادم. ولی خیلی حس کردم مظلوم واقع شدم در مقابل چندش بودنش. حس کردم‌باید خودمو میگرفتم که جرات نکنه همچین سوالایی رو در لفافه پزشک و بیمار بپرسه. سنشم ۵۰ و خورده ای سالش بود

من الان سی سالمه. خیلی تنهام

دوباره موقع برگشت اسنپ گرفتم. راننده گفت اشکال نداره موزیک روشن‌کنم؟ گفتم نه مشکلی نیس. بعد یه تماس ضروری پیش اومد که ازش خواستم ضبط رو قطع کنه.  از حرفام فهمید که کی‌ام و چیکاره ام. بعد کچل بود و جوون. مرتیکه برگشته به‌من میگه ببخشید شما قصد ازدواج ندارین؟ گفنم نه. گفت مگه معیاراتون چیه؟ گفتم اولش قیافه س. **اینو گفتم که‌روشو کم‌کنه ادامه نده** گفت‌چرا؟ البته جسارت نشه‌ها! گفتم چون بیشتر نصف عمرمو میخوام باهاش سر کنم لاقل باید قیافش برام دلنشین باشه. بعد برگشت گفت یعنی مثلا توی رابطه ج. هم اثر داره؟ 

من دیگه سکوت کردم تو افق محو شدم.

بعضی وقتا میترسم ازشون ک شماره تلفنمو دارن.  خطم البته خاموشه