داستان زندگی من .روزهایی که خواستم به شیوه ی امامان زندگی کنم

چند سال پیش یه دوره ی کوتاه یه هفته ای بود با خودم عهد بستم به شیوه ی امامان رفتار کنم مداراااا

اون روزا بعد از اتمام ساعات کلاسام در دانشگاه تحصیلم باید میرفتم خوابگاه

قرار بود به شیوه ی ائمه س رفتار کنم یعنی تلاااش کنم خوب باشم حتی بدی دیدم بازم خوب باشم

زنگ در خوابگاه رو زدم تو اون سرما نمیدونم چرا زنگ رو جواب نمیدادن دیگه داشتم از عصبانیت منفجر میشدم روزای اول زمستون بود سرما به اوج رسیده بود بافت و کاپشن تن نکرده بودم

تو سرما می لرزیدم برام رنج اور بود همش در زدم و زنگ تا خسته شدم گفتم نه من عهد بستم

 بلاخره مسوول خوابگاه اومد پوزخند تمسخرامیزی زد و گفت : دیر اومدم حسابی لرزیدیا خخخ
دلم میخواست فریاد بزنم دعوا کنم ولی عهدم با خدا مهم تر بود

گفتم اشکالی نداره پیش میاد

وارد شدیم به خاطر رضای خدا هر کی تو حیاط دیدم چشمم خورد سلام کردم برخی با بی توجهی و غرور خودبزرگ بینی رد شدند از کنارم

وارد سالن خوابگاه شدم باز همین ترتیب

از اخلاق و بدقلقی های مسوول خوابگاه که بگذریم

دانشجوها واقعا سر و صداهاشون بلند بود صدای ترانه و ...اعصابمو خط خطی میکرد

فکر کردم نماز بعد غذا بعد درس

از نگاه های پرغرور و ملکه وار برخی دانشجوها بگذریم که از همه طلبکار بودند گویا ، انگار نوعی محافظه کاری دارند نوعی عبرت و قانون شخصی رو  در روابط اجتماعی شون لحاظ میکنند

من هیچ من نگاه

ساعت ۱۲ بود پلکام بسته میشد تصمیم گرفتم بخوابم به عادت  برای رهایی از سر و صدا دستم روی گوشم گذاشتم نمیدونم چرا در این حالت همیشه وقتی خودمو از بیرون به عنوان فرد دومی نگته میکردم حس میکردم شبیه فلسطینی های مظلوم جنگ زده خوابیدم همونقدر مظلوم

تازه خواب رفته بودم ناگهان با قهقهه ی دختری از جام پریدم کاقعا ترسیدم یکباره چشمام باز شد دختر کلی ارایش غلیظ به دوستش که ساعت ۱۲شب رژ لب و ارایش میکرد! گفت : وااای اینو خخخخخ

لحنش زیبا نبود به هر حال موجب شد از خواب بپرم من بودم و عهدم ! اروم گفتم بیدارم کردی براش مهم نبود با نگوه عاقل اندر سفی و لبخند تمسخرامیزی دور شد