زدن که اصلا ولی تذکر میدم..پسرخودم بدترازاونا میکنه..تمااام اسباب بازیهاشو خالی میکنه وسط اتاق..حرص میخورم فقط..بعدرفتن مهمونا بایدتا دوروز خونه تمییز کنم😞
من ۵ سال اول زندگی بدون بچه بودم و خانواده شوهر پر از بچه کوچیک, ماهم خونمون شهر دیگه بود هرسری میومدن چند روز میموندن, کثیف کاری, شلوغ بازی, ریخت و پاش می کردن, اینا رو یه جوری تحمل می کردم اما سروصداشون رو اعصابم بوداااا. الانم که بچه دارم و واسه اونا تقریبا بزرگ شده خداییش با اذیت های بچه هام کنار میان.
من اسباب بازی براش میارم که بازی کنه ولی اگه نکرد و به دکوری ها نزدیک بشه میرم میگیرمش بیشتر مواقع مادراشون حواسشون هست
من بچه ی کوچیک که بیاد خونم دختر خواهر3 ساله خودم و گاهی پسر خواهر دوسال و نیم شوهرمه.اگه دخترخواهرم کار بدی کنه خودم میرم مواظبشم اگه بچه خواهر اون باشه شوهرمو صدا میزنم میگم فلانی نذار اینجوری کنه اونم میره مواظبه که چیزی رو خراب نکنه
من حرص میخورم
چون چیزی بگم خانواده شوهرم بهشون برمیخوره و دعوا به پا میکنن
بچه هاشون ( بچه هم نیستن۱۴-۱۵ ساله اونم پسر) میرن تو. اتاق خوابم رو تختم ۴ نفری دراز میکشن تمام کشوهای میز آرایشم و میگردن
۲ فلش داشتم برداشتن منم جرات ندارم حرف بزنم ننه هاشون خون به پا میکنن
یکیشون خوراکی و میوه های بچه م که رو میزه میخوره بعد بچه م کوچیکه میره بازی میاد میبینه نیست گریه میکنه ننه بیشعورش هم نمیگه مال بچه ست دست نزن هرهر میخنده که بچه من خورد پسر. ۱۵ ساله
من کاری باهاش ندارم حتی اگه وسایلمو هم بشکنه ناراحت نمیشم اصلا حساس نیستم دلمم نمی‌خواد مهمونم تو خونه معذب باشه میخوام اگه کسی میاد خونم بهش خوش بگذره ولی خودم اگه مهمونی برم طفلک دخترمو نمی‌ذارم به چیزی دست بزنه میگم همه که اینجوری نیستن خیلیا حساسن مثلاً مادرشوهرم نوه ها به چیزی دست بزنن حرص میخوره میگه لک میوفته یا خراب میشه ندارید شلوغ کنن
