من ۹ ساله ازدواج کردم از ۱۷ سالگی، اهل کار نبود میگفت وظیفه من نیست خرج تو رو بدم خرجی نمیوورد و تا ساعتای ۳ شب خونه نمیومد و تا حرف میزدم میگفت ناراحتی گم شو برو ،البته بگم نمی خوام از خودم تعریف کنم ولی بسیار بسیاار باهاش راه اومدم و تحمل کردم و دم نزدم و خانومی کردم در حقش از حق نگذریم مامانش میومد خرجی مارو میداد یا لباس برام میگرفت و ... بچه هم نمی خواست که گولش زدم و یکی اوردم بماند که چقدر اذیت شدم تو بارداری بخاطر بیکاریش و حرفایی میزد که من بچه نمی خواستم و اینا ،بعد اینکه بچه اومد یه مقدار بهتر شد ولی بازم وقتی عصبی میشه فحاشی میکنه و بیشتر وقتا شبا دیر میاد ولی از لحاظ کار خوب شده چند بارم مچشو گرفتم که خیانت کرده ،همه اینا باعث شده من از لحاظ روحی اسیب ببینم و واقعا خستم و میگم درسمو میخوندم و کاری پیدا میکردم که حداقل از لحاظ مالی مستقل میشدم و کم کم جدا میشدم الان موندم بخدا ،واسه همین میگم تا بچه نداری و یکی دیگه رو بدبخت نکردی خودتو راحت کن ،
من باید طلاقمو بگیرم حالا به هرشکلی که شده
.. بزار همه بزنن بکشن دیگه بسه..
تا یه هفته همه چیو به همه میگم خواستن قبول میکنن نخواستن نکنن.. من دیگه نمیتونم.. به خداوندی خدا نمیتونم شاید کسی بگه مشکل خودته و این حرفا ولی کسی از زندگی کسی خبر نداره...
بد دهنه بی احساسه دروغگو مشروب خور سیگار کش
من خودم‌ترس وحشتناکی دارم از اینکه خانواده م بفهمن رابطه دخول رو داشتم ارتجاعی هستم خونریزی نداشتم ولی دادگاه کار نداره که هنوز باکره یی فقط به دخول توجه میکنه فقط دارم دعا میکنم پزشک قانونی نفرستنم ولی بازم جدا میشم تحمل زندگی با اونو با رفتاراش ندارم خانواده م اولش اذیتم میکنن دعوا ولی یه مدته از زندگی با یه ادم‌روانی بهتره بعدم‌جدا شدی جوونی برو سر کار کم‌کم‌بعد از یه مدت دیگه هامیت میشن هرچی باشه خانواده تن
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
15 ثانیه پیش
16 ثانیه پیش
18 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
