من ازدواج کردم اومدم یه شهر دیگه..عذاب کجدان دارم که شوهرمو ترجیح دادم به پدر مادرم..فکر اینکه پیر بشن بهم نیاز داشته باشن خدایی نکرده یه روزی نباشن دیونم میکنه..
منم
مجرد که بودم خیلی اذیت میشدم..مامانم مامان خوبیه همیشه زودتر از مت بیدار بود و صبحانه و نهار و شام آماده..تو کاراش کمک نمیخواست هیچوقت..تنها عیبش اینه که بلد نیس محبت کنه..هروقت بغلش میکردم هولم میداد میگفت خب بسه دیگه برو اونور..اصلا یادم نمیاد کی بغلم کرده تو بزرگسالبم
انشالاتوامئمثل من خلاص بشی دوسال دوربودم خیلی شخت بود خداروشکر امدمئتهران ....یسره گریه مامانم گریه سرزایمانمئگفتم خدامیدونم ک نمیشه ولی منو ازشهرغریب نجات بده بچم پنج شش ماهش شد اومدیم تهران
من ۱۲ سالی میشه که دورم . ولی عادت کردم . هنوزم مثل روزهای اول دلتنگ میشم ولی خودم رو سرگرم درس کردم
منم...۳سال شد
ناراحت نباش این موضوع ممکنه براهرکسی پیش بیاد برااینکه عذاب وجدانت رفع شه تند تند سربزنید بهشون
شما دیگه زندگیت تغییر کرده ..حالا ک متاهل شدی بیا و یه تغییری هم ب افکارت بده
اصلا ب گذشته و اینا فکر نکن ...انگار همه چی نوئه...همه چی جدیده ..حتی رابطت با پدرمادرت!
از فردا بیشتر زنگ بزن . اصلا هروقت فکری اومد سراغت زنگ بزن بهشون بخواه که دیدتو عوض کنی
من الان خیلی خیلی بهتر از مجردیمه..یعنی مجرد بودم همیشه به مامانم میگفتم من اگه به روزی طلاق بگیرم پامو تو خونه شما نمیذارم دیگه..الانم بیشتر از دلتنگی عذاب وجدان دارم که اگه خدایی نکرده یه روز نباشن نمیگم چرا پیششون نبودم؟
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
