عشق بچگی

از وقتی خودم بچه بودم عاشقش شدم اون موقع اصلا نمیدونستم عشق چیه قبل اینکه خودمو بشناسم اونو شناختم،  اون حالتایی ک بعده دیدنش قلبم داشت و درک نمیکردم فکر میکردم لابد اون ادم عجیبی بوده برای توجیه خودم توی عالم بچگی میگفتم لابد آدم فضاییه.... هنوزم بعده این همه سال هروقت میبینمش دلم آشوبه ...بزرگتر که شدم فهمیدم ،ای دل غافل... دیگ ندیده بودمش تا اینکه نوجوون شدم ... بعدها با هم دوست شدیم ،هشت ساله میخوامش و اونم شاید دوستم داره، میگم شاید چون با اینکه با هم دوست شدیم  ، باز هم نمیتونم مطمئن باشم از عشقش .... همه آرزوم بود ک بهش برسم ، یه وقتا درد اینکه بهش نرسم رو میتونم فراموش کنم تا میام شاد باشم ، پدرو مادرم به جاش به نحوی اذیتم میکنن، به هم نمیتونیم برسیم چون خانوادمون نمیزارن، اینجا کسی فال یا دعا میگیره که بگه واقعا میرسیم یا نه ....! ، رفته بود پیش یه دعانویس بهش گفته بود ممکنه سالها بعد بهم برسیم ، اما  مثلا در مورد من گفته بود با یکی دیگه ازدواج میکنم  ، دارم به هر ریسمون سیاه و سفیدی چنگ میزنم اخه دوسش دارم ، چیزای منطقی و الان نمیخوام ، دلم میخاد یکی یه راهی بزاره جلوم یا بهم بگه بهش میرسم ، نمیخوام با زورو جادو وطلسم بهش برسم ... با هم توافق کردیم تا وقتی امکان رسیدنمون نیست باهم نباشیم و بسپاریم به خدا، اما دلم تنگ میشه ....