آها همونه منم شوهر داشتم نیاز زیادی به دوست احساس نميکردم.الان تو خونه ميشينم همش میگم خدایا تکلیفم چی میشه آینده چی میشه نکنه همیشه تنها بمونم.تنها هم اصلا حوصله بیرون رفتن ندارم دوستانم که همیشه نیستن.اگه ازدواج کرده بودم همه چی خييييلي فرق ميکرد
من مجرد هم كه بودم همينجور بودم صبح تا شبم هم مشغول كاراي مختلف بودم اونم تنهايي
البته اينطور نيستم كه مثلا كسي سمتم بياد مثلا بزنم تو گوشش،با ديگران هم ارتباط خوبي دارم ولي نميذارم دوستي به وجود بياد
اینم یه دلیش هست که نمیتونن بهتر از خودشون ببینن
من زیاد دوست دارن و فقط به عنوان وقت گذرونی باهاشونم . وابستگی عاطفی خیلی خیلی کم
چون زمونه اینو بهم یاد داد.نمیدونی چقدر براشون انرژی و وقت صرف کردم
برای اکثر آدمها این مسئله تو خانواده هم هست .بین خواهرا یا برادرها
حالا اونها هم خودشونو با هم قیاس میکنن و عواطف خیلی کمرنگ شده متاسفانه
من پدر مادر هایی رو هم میشناسن که با فرزندی بهترن که منفعت بیشتری براشون داره یا بشقابش چربتره
بچه ها شما تو روابطتون چجوری هستید؟
چیکار کنم خونسرد بشم
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
36 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
