تو سن بيست و يك سالگي
به يه جايي رسيدم يه نقطه از زندگيمم
هيچ دردي ناراحتم نميكنه
هيچ خوشحالي خوشحالم نميكنه
ميخندم بزور قهقه ميزنم از قصد
يه درد عميق تو وجودمه ك با كلمات نميتونم بيان كنم
به اينجارسيدين تاحالا؟
سلام
بله
چه زود رسیدی
آخه توی 21 سالگی؟!
چرا اخه
اوهوم
خیلی زوده واسه این حس
اره....
بگذر ازش نمون توش خیلی حس بدیه
اره . رفته رفته عاقل تر هم میشی و بی تفاوت تر
آره عزیزم ولی بعدش با افکار منطقی خودم،خودمو ارومخودت کردم
ولی خب الان بعدچون دوسال بهترم خداروشکر
فهمیدم چقدر اشتباه کردم
فکر کنم
بله رسیدم منم همسن و سال شمام اینجور که میبینم تقریبا نسل ما افسردن متاسفانه
هستم وسط این حال
بدبختی اینجاس مجبوری نقش بازی کنی وسط این بازیگریه صد بار زانوت خم میشه ها ولی نباید نشون بدی غمی تو دل داری
همین حالا
درکت میکنم شدیدددددددد
منم این حالو داشتم این حسو تجربه کردم منتها تو ۱۷ ۱۸ سالگی ولی باهاش مبارزه کردم و تونستم حالمو خوب کنم
بخوای میشه
آره تا دلت بخاد.
الان دیگه ب قول دوستان سر شدم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
45 ثانیه پیش
45 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
