دیگه خسته شده بودم...تا کی چندماه دوستی بعدش کات کردن...کسیو نداشتم ...یک سالی میشد...تااینکه شوهرم افتاددنبالم که منم قبول کردم.اونم برای سرکار گذاشتن تا یکم حالم خوب بشه...اما دیگه بعدش دیدم پسره خوبیه و مناسب ازدواجه رفتم تو کار دلبری و اینا تا اینکه ازدواج کردیم.بجز ننش همشون خوبن
من وابسته که میشدم میدیدم طرفم مناسب نیست حتی برا دوستی چه برسه ازدواج اما بازم نمیتونستم دنباله رو عقل و منطقم باشم😥😢
من ۲۴ سالمه
قبلا یکیو خییییلی دوس داشتم....اومد خواستگاریم بابام نداد و خودشم بچه ننه بود.تک پسر بود...واسه اخلاقای مزخرفش خسته شده بودم...نشستم فکر کردم دیدم الان تحمل کنم دوریشو بهتر از یه عمر بدبختیه بااین اوضاعش.دیگه باهاش کات کردم و گذاشتمش کنار...سخت بود...دلتنگ میشدم گریه میکردم اما خودمو نباختم...تااینکه بعده یه سال با شوهرم اشنا شدم
شاید با ورتون نشه من از پسرا میترسم چون هر کیو دیدم به یه نحوی ازشون ضربه خورده بد بین شدم
ایمانتو قوی کن
برا خودت زندگی کن به خودت محبت کن وقتتو برا خودت صرف کن یادت نره هیچ کس و هیچ چیز مهم تر از خودت نیس اینجور چیزا ی دورانی داره ک بعضیاشون ب خاطرات بد تبدیل میشه
