همانطور که گفته شد از بوپرنورفین علاوه بر مصارف خاص پزشکی ، برای ترک اعتیاد نسبت به مواد مخدر دیگر استفاده می شود. بوپرنورفین در دوز های پایین خاصیت ضد درد داشته و مانند مورفین عمل می کند. البته قدرت قرص بوپرنورفین 40 برابر بیشتز از مرفین است و از این لحاظ شدیدا اعتیاد آور می باشد. برای اینکه بوپرنورفین جایگزین مواد مخدر دیگر شود نیاز به دوز خاصی وجود دارد که فقط در آن دوز خاصیت سم زدایی پیدا می کند.
نشانه های اعتیاد به بوپرنورفین همانند نشانه های اعتیاد به مواد دیگر از قبیل متادون می باشد. از آنجایی که بوپرنورفین یک ماده مخدر نیمه صناعی مشتق از خشخاش می باشد و یک آگونیست نسبی است ، علاوه بر داشتن عوارض معمول مواد مخدر ، مثل افت تنفسی و نشئگی ، بیشترین اثرش کمتر از سایر مواد مخدر مثل هروئین و متادون می باشد.
اثرات بوپرنورفین با افزایش پیدا کردن میزان مصرف آن ، افزایش می یابد تا هنگامی که به یک سقف معینی برسد، در آن صورت نشانه ها و آثار افزایش نمی یابند. به این مسئله سقف اثر گفته می شود که همین سقف اثر باعث می شود ، اثر آگونیست های کامل را متوقف کند (مثل هروئین) و علائم ترک بروز پیدا کنند. به همین دلیل به فردی که مصرف کننده ی یک ماده ی مخدر سنگین تر مثل هروئین می باشد ، بوپرنورفین تچویز می کنند تا از اثرات کامل هروئین جلوگیری کرده و وارد پروسه ی ترک ماده ی مخدر شود.
همان طور که گفته شد ، درمان اعتیاد توسط بوپرنورفین ممکن است خطر وابستگی را به دنبال داشته باشد. ظهور علائم آن آهسته بوده و نیمه عمر دارویی اش بین 24 تا 60 ساعت می باشد.عوارض اعتیاد به بوپرنورفین
تهوع و استفراغ ، خواب آلودگی و کسالت ، سرگیجه، سر درد، کمبود حافظه ، کم شدن سرعت کارکردهای شناختی مغز ، تعریق ، خارش، خشک شدن دهان ، جمع کردن مردمک چشم ، مشکلات انزال در مردان ، افت فشار خون، کاهش میل جنسی ، مشکلات نگهداری ادرار و ... همگی از عوارض اعتیاد به بوپرنورفین هستند.
شدید ترین مشکلی که بوپرنورفین ایجاد می کند مشکلات تنفسی می باشد. تنفس ناکافی در واقع مشکل تنفسی ای است که برای مصرف کنندگان به وجود می آید. مخصوصا استفاده از بنزودیازپین ها و الکل یا بیماری های زمینه ای ریوی این مشکل را تشدید می کنند.