من یک سالو نیمه که ازدواج کردم. شهر همسرم زندگی میکنیم که خیلی کوچیکه حتی یه پاساژم نداره هیچ جای تفریحی نداره که برم نه فامیلی نه کسی. با خونواده شوهرم هم دوس ندارم زیاد رفت و آمد کنم. چون شهر کوچیکیه دو بار بری خیابون تابلو میشی. عملا تو خونه حبس شدم. هیچ کاریم نتونستم پیدا کنم. تو خونه هم خودمو با کارهای خونه و آشپزی سرگرم میکنم ولی از بس کسی نیس باهاش حرف بزنم و اونقد به در و دیوار نگاه کردم که خسته شدم. این موضوع باعث شده کم کم افسردگی بگیرم و همش با شوهرم بدرفتاری میکنم اونم خیلی خیلی کم حرفه .صبحا میره سر کار تا ساعت دو بعد میاد نهار میخوره کلا یه ساعت خونست دوباره میره سر کار مغازه. تا ساعت هشت و نیم شب بعدشم میاد با گوشی و تلویزیون مشغول میکنه خودشو ساعت یازده هم میخوابه. اینقد تنهام و دلم گرفته که دارم دیوونه میشم.
بیرون نرفتن که ادمو از پا درمیاره😐
شرایط منو داری
چقد سخت خوب کلاس برو باشگاه برو اونجا دوست پیداکنی
منم قزوین زندگی میکنم اینجا کسیو ندارم خانوادم اینا شمال هستند حتی از خانواده شوهرمم اینجا نیستند .جایی هم نمیرم همش خونم ولی شوهرم هر وقت از سرکار میاد حتی اگه خسته باشه منو میبره بیرون با هم میرم پیاده روی بازار .روزها هم خودمو با گوشی تلویزیون سرگرم میکنم
همسرت باااید برات وقت بزاره
منم اصفهان تنهام نه فامیلی نه دوستی بعضی وقتا تنهایی میرم بیرون که خیلی مسخرست موندم چکار کنم صبح تا شب باید درو دیوارو ببینم
برام وقت نمیذاره دیگه.چن بارم بخاطر تنهاییم بهش گفتم و حتی قهر کردم ولی هیچی به هیچی
خونه مامانت اینا خیلی دوره؟ چند ساعت؟
ببخشیدااا شوهرت خیلی بی مسئولیته
خونه مامانم نیم ساعت فاصله داره ولی خب جاده است نمیشه هر روز برم. هفته ای یبار میرم صبح تا بعدازظهر میمونم میام ولی همینکه میرسم خونه دوباره دلم میگیره
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
51 ثانیه پیش
56 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
