من دیروز رفتم بازار برای خرید پارچه با دوتا از دوستام .بازاره ازین بازار هفتگی ها بود و شلوغ از دوستام یک کم جدا شدم چون اونا داشتن چیزی میخریدن گفتم جلوتر من میرم بهم زنگ بزنین.موبایلمو از تو کیفم دراوردم گزاشتم تو جیب مانتوم که زنگ زدن متوجه بشم .بعد جای یک بساطی وایستادم خم شدم یکی از پارچه هاشو ببینم خلاصه پارچه هه کم بود و دیگه هم نداشت یک کم رفتم جلوتر دیگه پیدا نکردم.امدم زنگ بزنم به دوستام دستمو توی جیبم کردم دیدم موبایلم نیست.اقا همه کیفمو گشتم نبود که نبود برگشتم جای بساطیه که پارچه داشت گفتم حتما خم شدم افتاده به یک خانومه گفتم زنگ زد ولی هیچی همونجا دوستام هم رسیدن گفتم بهشون .بعد چون بازار هفتگی بود فروشنده ها یک اقلیت خاصی بودن که نمیگم باز به کسی بر نخوره .هیچی دیگه گفتم حتما زدن از جیبم .ولی قبل رفتن به پارچه فروشه شماره خونمونو دادم گفتم اقا بازهم ممکنه تو وسیله های شما افتاده باشه اگر بود زنگ بزنین .یارو هم قیافش خیلی غلط انداز بود گفت حتما زنگ میزنم.
اقا من امدم خونه کلی مامانم ناراحت شد من بیشتر به خاطر پیجم و کانالم و دفتر تلفنم که تو گوشیم بود اعصابم خورد بود وگرنه عکس نداشتم.هیچی دیگه ساعتهای۵ یکی زنگ زد خونمون همون پارچه فروشه بود گفت موبایلتون زیر پارچه ها بوده بیاین ببرین .اقا من خوشششحال پاشدم رفتم وخیلی ناراحت شدم چرا فکر کردم چون این شکلیه یعنی ادم خوبی نیست.خلاصه کلی ازش تشکر کردم و امدم خونه .
نتیجه اخلاقی اینکه اگر موبایل پیدا کردیم حتما سعی کنیم به صاحبش بدیم و از رو ظاهر ادمها قضاوت نکنبم .من با خودم گفتم عمرا این گوشیه منم پیدا کنه بده تو جز افتاب داره پارچه میفروشه به این ارزونی موبایلرو مینتونه ۱ تومن بفروشه ولی واقعا ادم خوبی بود.بیاین مثل این پارچه فروشه باشیم🙂
