همتووون بیاییدنظرتون روبگیدمهم

من فک میکنم تو وضعیت شما وقتی به شکایت هم رسیدید بهتره بمونی خونه بابات. 

نمیدونم ویزگی های مثبتش چیه اما طبق گفته هات ویژگی مثبتی نداره و با این شرایط تو سن کمت شاید موندن ذو انتخاب میکردم اگه جای شما بودم. هرچند ک درمقابل بچه هم مسیولی اما باز باید شبک و سنگین کنی کم ضررترین راهو انتخاب کنی. اما قرار نیست به خاطر یه بچه زندگی یه ادم دیگه تباه بشه. اون بچه هم اینده ی خودشو داره قرار نیست کشی تباه شه تا اون اینده داشته باشه شما هم حق داریداز زندگیت لذت ببری. 

ای کاش قبل اینهمه اشتباه پی در پی ازذواج تو سن کم و بچه اوردن تو اون سن و شوهر سن بالا و طلاق گرفته فکر میکردید. پدرمادرایی مثه پدرمادرای شما بدجوری تو ادن دنیا باید پاسخگو باشند ک راهنمای خوبی نبودند

بچه ات داره تاوان کدوم گناه رو میده ؟

من پنج ساله بودم مادرم رفت قهر هفت ساله بودم به قول خودش طاقت نیاورد برگشت حالا بماند که بعدها طلاق گرفتن و پیش مادرم بزرگ شدم اما واسه اون دوسال هنوزم نبخشیدمش 

منم خونه مادربزرگم بودم با چهار تا عمه ی مجرد که حسابی بهم میرسیدن ولی نه طاقت دوری بابامو داشتم نه مامانمو کلا هیچ جا آروم نبودم

این دوستانی ک میگن بخاطر بچه طلاق نباید بگیری و گناه داره باید بدونن خیلی وقتا موندن تو رابطه ایی ک بخاطر بجه بوده و هر روزش دعدا و توهینه و اون بچه جز خشونت و کتک کاری بی احترامی و ... چیزی یاد نمیگیره بزرگترین ظلم و گناه دذ حق همون بچه است

بچه پدذمادر سالم از لحاظ رابطه و زهن و روح میخواد نه دو تا بیمار روانی. البنه دور از جون

عیب نداره به جاش چشماتو بیشتر باز کن و بهترین تصمیم رو بگیر