بچه ها من یه دوست دارم ماله زنجان هستش و تهران مجردی زندگی میکنه کمتر از ۱ سال میشناسمش دختر خوب و مهربونیه ولی خیلی دروغ میگه بچه سال هم نیست ۳۵ سالشه ! دروغ های خیلی مسخره و بی اهمیت یعنی حتی راجب به کوچیکترین چیزها دروغ میگه که اگه براتون تعریف کنم باورتون نمیشه . این جور ادم ها به نظر من یه نوع اختلال مغزی دارن و دست خودشون نیست فکر هم نمیکنم درست بشن . راجب به محل زندگی دوستاش هم دروغ میگه مثلا میگه مریم خونش نیاورانه بعد هفته بعد تو حرفاش میگه رفته بودم خونه مریم تو امیر اباد !!
یه نمونه از دروغ هاش : داشتیم تلفنی حرف میزدیم به من گفت ماشین لباسشوییم خرابه و صدا میده منم گفتم زنگ بزن نمایندگیش بیان درست کنن اگه گارانتی داره ؟ گفت اره گارانتی داره ولی شمارشون رو ندارم ! گفتم بگو برندش چیه من برات پیدا میکنم گفت برندش سامسونگه ! منم شماره رو پیدا کردم دادم بهش . از این قضیه ۱ ماهی میگذره ۲ روز پیش دوباره گفت ماشین لباسشوییم خرابه گفتم مگه درستش نکردی ؟ گفت نه بابا مال ۳۰-۴۰ سال پیشه از این برند های بی نام و نشون مامانم بهم داده ارزش نداره خرجش کنم !! جالبه اول گفت سامسونگه ! یعنی یه دروغ های مسخره و چرتی میگه که ادم کف میکنه بعد جالبه حافظه اش خیلی ضعیفه امروز یه دروغ میگه بعد ۲ روز یه چیز دیگه میگه ۱۸۰ درجه با حرف روز قبلش فرق داره ! نمیدونم چی کار کنم باهاش دیگه اصلا هیچ حرفشو باور نمیکنم اصلا یه جوری ازش میترسم چون احساس میکنم کل زندگیش رو دروغ گفته . خیلی به شعور ادم توهین میشه چپ و راست دروغ میگه میخوام یهو بزارمش کنار چون خیلی رو اعصابه دروغ هاش. شما جای من بودید چی کار میکردید ؟ دوست ندارم بشینم باهاش بحث کنم که تو دروغ میگی چون میدونم اثری نداره یا باید بزارمش کنار یا باهاش سر کنم .
کسی اینجا هست روانشناس باشه بدونه این افراد مشکلشون چیه ؟
