گاهی حس میکنم دنیا سنگینی میکند، و نفسهایم مثل باد خستهای هستند که راه درازی را پیموده است.
گاهی هم در دل تاریکی، نور کوچکی پیدا میکنم که یادم میآورد هنوز امید زنده است.
در من، درد و لبخند با هم زندگی میکنند، و من یاد گرفتهام که حتی در سکوت خودم، با خودم مهربان باشم.
شاید امروز خسته باشم، اما قلبم هنوز به فردایی بهتر میاندیشد، و این فکر کوچک، گاهی بزرگترین قوت من است.☘️
