اکثرا آدما قبل اینکه باهام آشنا بشن فکر میکنن خیلی مغرورم،درحالی که اینجور نیستم.بهم میگن قبلا میدیدیمت فکر میکردیم نزدیک شدن بهت سخته و به هیچآدمی رو نمیدی.جالبش اینه هرجا هم میرم توی جمع و بیرون از خونه همیشه لبخند رو لبمه ولی بازماین فکرو راجبم میکنن😐بعدش که باهام آشنا میشن میگن وای چه بامزه و شوخ هستی،اصلا توقع نداشتیم اینقد خاکی باشی،قیافت یه جوری بود انگار یه دختر مغروری بودی که به هیچکسی رو نمیده.
الان باید خوشحال باشم یا ناراحت؟🙂از یه طرف خودم متوجه نیستمو دلم نمیخواد ناخوداگاه وایب منفی به دیگران بدم از طرف دیگه هم میگم اینجور غریبه ها یکم مراعاتمو میکنن.
